Σισι σισι Σι Σι, σι σι, σι σι σι σι

Το ακόλουθο ποίημα λέγεται The Lion-Eating Poet in the Stone Den ή «Shī Shì shí shī shǐ».

Shíshì shīshì Shī Shì, shì shī, shì shí shí shī.
Shì shíshí shì shì shì shī.
Shí shí, shì shí shī shì shì.
Shì shí, shì Shī Shì shì shì.
Shì shì shì shí shī, shì shǐ shì, shǐ shì shí shī shìshì.
Shì shí shì shí shī shī, shì shíshì.
Shíshì shī, Shì shǐ shì shì shíshì.
Shíshì shì, Shì shǐ shì shí shì shí shī.
Shí shí, shǐ shí shì shí shī, shí shí shí shī shī.
Shì shì shì shì.

Γράφτηκε από τον Zhao Yuanren (Yuen Ren Chao, 1892-1982), γνωστό και για την μετάφραση της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Αποτελείται από 92 χαρακτήρες που προφέρονται σι με τους τέσσερις διαφορετικούς τόνους της μανδαρινικής.
Πολλοί το θεώρησαν σχόλιο κατά του εκλατινισμού των κινεζικών, στην πραγματικότητα όμως ο Chao ήταν υπέρ, και ήθελε να δείξει με το συγκεκριμένο παράδειγμα πώς τα κλασικά κινεζικά μπορούν να γίνουν κατανοητά μόνο γραπτά, ενώ όταν τα διαβάζεις δυνατά είναι ακατανόητα.
Περισσότερες λεπτομέρειες στη wikipedia.

via Cynical-C

Να ένα βιβλίο

Η βιβλιοκριτικός, δημοσιογράφος του συγκροτήματος Λαμπράκη, εκδότης-διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού να ένα μήλο, μέλος της Επιτροπής των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας κλπ Λώρη Κέζα, έδωσε πριν από λίγες μέρες μια συνέντευξη στο blog ελληνική λογοτεχνία του reader's diggest — ένα blog που κλείνει, δυστυχώς, μετά από 17-18 μήνες.

Δεν πρόκειται να σχολιάσω το κλείσιμο του blog, μη βρίσκοντας κάτι να πω που θα μπορούσε ίσως να αποτρέψει τον διαχειριστή του από την απόφασή του, ούτε την ίδια την συνέντευξη, καθώς υπάρχει πλήθος σχολίων εκεί.

Ένα απόσπασμα, όμως, μου θύμισε μια στήλη που γράφει εδώ και χρόνια ο David Langford στο φανζίν του Ansible, μια στήλη που λέγεται as others see us και παραθέτει (σχεδόν πάντα αστείες) απόψεις για την επιστημονική φαντασία από ανθρώπους “εκτός του χώρου”, μια στήλη που πάντα σκεφτόμουν να μεταφέρω στην ελληνική πραγματικότητα.

Παραθέτω λοιπόν το απόσπασμα:

[...]Τώρα έχω κόλλημα με την Ιωάννα Μπουραζοπούλου. Την ανακάλυψα όψιμα, διάβασα τρία αριστουργήματα που με άφησαν άφωνη. Αφωνη για την τύφλα μου. Τόσα χρόνια δεν την είχα πάρει μυρωδιά. Νόμιζα ότι γράφει επιστημονική φαντασία, που τη σιχαίνομαι. Με πίεσε ο Αύγουστος Κορτώ να τη διαβάσω και τρελάθηκα.[...]

Υποθέτω, λοιπόν, ότι η κα Κέζα σιχαίνεται και δεν έχει διαβάσει το 1984 του Όργουελ, τον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο του Χάξλεϋ, τον Φρανκενστάιν της Σέλλεϋ, το Φαρενάιτ 451 του Μπράντμπερυ, το Δρ Τζέκυλ και Κος Χάιντ του Ρόμπερτ Λιούις Στήβενσον, τα Ταξίδια του Γκάλιβερ του Τζόναθαν Σουίφτ, το Εμείς του Ζαμιάτιν, τον Γουελς, τον Ιούλιο Βερν, τον Κάρελ Τσάπεκ, τον Τόμας Πύντσον, την Μάργκαρετ Άτγουντ, την Ντόρις Λέσινγκ, τον Μπάλαρντ, τον Κουρτ Βόνεγκατ ή τον Ίταλο Καλβίνο, πόσω μάλλον τον Στάνισλαβ Λεμ, τον Φίλιπ Ντικ, τον Σάμιουελ Ντηλέηνυ, τον Νόρμαν Σπίνραντ, τον Τζην Γουλφ, την Ούρσουλα Λε Γκεν, τον Ρότζερ Ζελάζνυ, τον Μπράιαν Ώλντις, τον Ουίλιαμ Γκίμπσον, τον Τόμας Ντις, τον Άντονυ Μπάρτζες, τον Κορντγουαίηνερ Σμιθ, τον Άλφρεντ Μπέστερ, την Οκτάβια Μπάτλερ, τον Τζων Κρόουλυ, τον Ίαν Μπανκς, και τόσο πολλούς άλλους...

Αν μπορούσαμε να την πιέσουμε να διαβάσει έστω κι ένα απ' αυτά, δεν θα τρελαινόταν ξανά, τι λέτε;

(Οι φωτο είναι αδιάντροπα κλεμμένες από το προαναφερθέν blog)

ΒΑΒΕΛ 2007, Druillet