Καλή χρονιά, με το καθιερωμένο πια ημερολόγιο με εξώφυλλα από κλασικά παλπ περιοδικά και τα γενέθλια συγγραφέων εφ, από το Website at the End of the Universe.
Κατεβάστε το σε pdf από εδώ.
Και για να πάει καλά η χρονιά, δείτε ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του Χάρλαν Έλισον® το 1980: “μη με λέτε συγγραφέα εφ!”
.
Ο Άρθουρ Κλαρκ έκλεισε προχθές τα 90 κι ανέβασε ένα μικρό βίντεο στο YouTube, όπου μεταξύ άλλων εκφράζει τρεις ευχές: Θα ήθελε κάποιες ενδείξεις για την ύπαρξη ζωής στο σύμπαν· θα ήθελε να υιοθετήσουμε καθαρές πηγές ενέργειας, εγκαταλείποντας την καταστροφική εξάρτηση από το πετρέλαιο· θα ήθελε να δοθεί τέλος στις συγκρούσεις που διχάζουν την υιοθετημένη πατρίδα του, Σρι Λάνκα.
Ελπίζει επίσης να έχουμε μάθει κάτι από τον “πιο βάρβαρο αιώνα της ανθρωπότητας, τον εικοστό”, ενώ θα ήθελε να τον θυμούνται κυρίως ως συγγραφέα.
Πέθανε χθες, σε ηλικία 84 ετών, ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας Κουρτ Βόνεγκατ — απ' ό,τι φαίνεται, ένα πέσιμό του πριν από λίγες εβδομάδες του προκάλεσε μοιραίες εγκεφαλικές κακώσεις.
2ο μέρος
3ο μέρος
4ο μέρος
5ο μέρος
6ο μέρος
7ο μέρος
8ο μέρος
Εδώ και δυο μήνες περίπου, ο Νόρμαν Σπίνραντ έχει το δικό του κανάλι στο YouTube, με πολιτικό σχολιασμό (Γιατί πραγματικά είμαστε στο Ιράκ;) μουσικά βίντεο (only chaos is real), παραλειπόμενα από την ιστορία του Star Trek κ.ά. Εδώ, μαθαίνουμε πώς δεν έγινε ταινία από τον Costa-Gavras το Ο Τζακ Μπάρον και η Αιωνιότητα.
Ο συγγραφέας Ρόμπερτ Άντον Γουίλσον έφυγε από την συναινετική μας πραγματικότητα το πρωί της Πέμπτης, 11 Ιανουαρίου.
Ο RAW είχε πολιομυελίτιδα μικρός, που του άφησε το Υστερο-Πολιομυελιτικό Σύνδρομο (post-polio syndrome) και οι μύες του ατροφούσαν σιγά-σιγά. Είχε ένα πέσιμο πέρυσι τον Ιούνιο, που τον έστειλε στο νοσοκομείο. Τον Οκτώβριο βρέθηκε σε δύσκολη οικονομική θέση, αλλά με τη βοήθεια θαυμαστών και φίλων κατάφερε να περάσει με αξιοπρέπεια τις τελευταίες μέρες του. Ξεκίνησε μάλιστα κι ένα blog, απ' όπου και μπόρεσε να επικοινωνήσει για τελευταία φορά μ' όσους τον αγαπούσαν:
Αντίο, Μπομπ. Σ' ευχαριστούμε για όλα.Various medical authorities swarm in and out of here predicting I have between two days and two months to live. I think they are guessing. I remain cheerful and unimpressed. I look forward without dogmatic optimism but without dread. I love you all and I deeply implore you to keep the lasagna flying.
Please pardon my levity, I don't see how to take death seriously. It seems absurd.
RAW
Ο Νόρμαν Σπίνραντ είναι αρκετά γνωστός στους Έλληνες αναγνώστες.
Όπως έχουμε ξαναπεί, προσφέρει το τελευταίο του βιβλίο εφ He Walked Among Us μέσω του ίντερνετ, ενώ γράφει πλέον ιστορικά μυθιστορήματα, απογοητευμένος από την πολιτική προώθησης των Αμερικανών εκδοτών. Τελευταία ξεκίνησε μια στήλη στο διαδικτυακό περιοδικό TimesSquare, ενώ μόλις τελείωσε το μυθιστόρημα Osama the Gun.
Μπορείτε να τον ακούστε να τραγουδάει σ' ένα πειραματικό βίντεο που προβλήθηκε στην έκθεση “Aux Arts Citoyens”, που έγινε στο Παρίσι τον Απρίλιο του 2006.
...
Download the revolution
Install the revolution
...
The Web is the revolution.
Be the revolution — today — right now
...
Eat the revolution
Smoke the revolution
Snort the revolution
Shoot the revolution
...Today
Ο Αμερικανός συγγραφέας Jonathan Lethem αποκάλυψε σε τελευταία του συνέντευξη ότι η Library of America, ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που εκδίδει κλασική αμερικανική λογοτεχνία, ετοιμάζει έναν τόμο με τέσσερα μυθιστορήματα του Φίλιπ Κ. Ντικ. Ο Lethem γράφει τις σημειώσεις και βοήθησε στην επιλογή των έργων. Ο Ντικ είναι ο πρώτος συγγραφέας ε.φ. που θα εκδοθεί στη Library of America, που στο παρελθόν έχει εκδώσει έναν τόμο με διηγήματα του Χ.Φ.Λάβκραφτ.
Το βιβλίο αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Ιούνιο του 2007, και θα περιλαμβάνει τα πιο γνωστά και κλασσικά μυθιστορήματα του Ντικ:
Ο Ντικ ήταν μια μεγάλη επιρροή στο έργο του Lethem, ιδιαίτερα φανερή στα νουάρ-ε.φ. μυθιστορήματά του Gun, With Occasional Music (1994) και Amnesia Moon (1995). Μάλιστα, στο DVD του A Scanner Darkly ο Lethem θα σχολιάζει την ταινία, ενώ δημοσίευσε στο τελευταίο τεύχος του The Virginia Quarterly Review το σύντομο διήγημα “Phil in The Marketplace”, ένα φανταστικό επεισόδιο από τη ζωή του Ντικ λίγο μετά την έκδοση του πρώτου του βιβλίου.Να ο συγγραφέας του Ούμπικ, που μπαίνει με αργό και συρτό βήμα στο Lucky Dog Pet Shop στη Λεωφόρο Σαν Πάμπλο, λίγα τετράγωνα μακριά από εκεί που μένει με τη δεύτερη γυναίκα του, σ' ένα μικρό και αδιάφορο σπίτι σ' έναν μικρό και αδιάφορο δρόμο όπου κανείς δεν υποπτεύεται τις ονειρικές σκέψεις του συγγραφέα. Στα τέλη της δεκαετίας του '50, όταν το γάβγισμα ενός μόνο σκύλου στους σκουπιδιάρηδες μπορούσε να ειδωθεί ως ένα ανατρεπτικό κυματάκι, μια ρυτίδωση στην επιφάνεια της συλλογικής προαστειακής παραίσθησης, ακόμη και στο Μπέρκλεϋ. Στο μεταξύ, στην άλλη πλευρά του Κόλπου οι Μπητ είναι απασχολημένοι με τη βρωμερή ομοφυλοφιλική εξέγερσή τους, το μόνο είδος αντίδοτου στην αγορά.
Στο Lucky Dog Pet Shop ο συγγραφέας του Ούμπικ πηγαίνει για ν' αγοράσει κιμά από κρέας αλόγου, δήθεν για τον σκύλο του, στην πραγματικότητα όμως για να φάει αυτός κι η γυναίκα του. Δεν είναι και τόσο κακό, το κρέας του αλόγου. Στα Πυρηναία το κάνουν καπνιστό και το σερβίρουν με σκληρό τυρί και καλό κόκκινο κρασί. Το κακό είναι η ντροπή. Ο συγγραφέας του Ούμπικ υποπτεύεται ότι η γυναίκα στο ταμείο του Lucky Dog Pet Shop ξέρει πως αγοράζει το κρέας αλόγου για τον εαυτό του, πως δεν υπάρχει σκύλος. Σ' έναν κόσμο όπου το FBI έχει ήδη επισκεφθεί το σπίτι του συγγραφέα —ήταν κομψοί κι ευγενικοί, καλοβαλμένοι, λίγο μεγαλύτεροι απ' ό,τι περίμενε· του θύμισαν τον Χερμπ Χόλλις, τον πήραν μια βόλτα με το αυτοκίνητο, τους συμπάθησε κατά κάποιον τρόπο— η γυναίκα διαγράφεται στα μάτια του ως ένα εξέχον πρόσωπο με ιδιαίτερο κύρος. Μπορεί να τον καταδώσει. Μπορεί να το πει στη μητέρα του.
Όταν όμως ο συγγραφέας του Ούμπικ φτάνει στο ταμείο, δεν βρίσκει την τρομακτική γυναίκα, αλλά έναν υπάλληλο που την αντικαθιστά, έναν νεαρό με μικρό γενάκι σαν Μπητ. Όταν ο συγγραφέας πλησιάζει, ο υπάλληλος τον χαιρετά με φωνή βαριά απ' το τσιγάρο, με μια ελαφριά προφορά. Ο συγγραφέας καταλαβαίνει, χωρίς να ξέρει πώς, ότι ο υπάλληλος είναι από την Γαλλία. Κι όχι απλώς από την Γαλλία. Ο υπάλληλος είναι ένας μαρξιστής κριτικός λογοτεχνίας. Ο συγγραφέας νιώθει ανακούφιση. Να κάποιος που σίγουρα θα καταλαβαίνει την κατανάλωση κρέατος αλόγου. Ο συγγραφέας θα την γλιτώσει, τουλάχιστον για σήμερα.
“Είσαι ο Φίλιπ;”
“Ναι.”
“Θα γράψεις το Ούμπικ;”
“Δεν ξέρω, μάλλον.”
Στο μεταξύ, το ανδροειδές του Ντικ για το οποίο είχαμε γράψει πέρυσι έχει χαθεί από τον Ιανουάριο κι ακόμα δεν έχει βρεθεί. Όχι ολόκληρο, αλλά το κεφάλι μόνο, που το ξέχασε ο συνοδός του στο ντουλαπάκι του αεροπλάνου κατά την ανταπόκριση, όπως περιγράφεται στο επαγγελματικό site Airport Business.
Ίσως ένα σπρέυ Ubik να μπορεί να βοηθήσει. Ίσως κάτι να ξέρει η κούκλα Amazing Allysen, που πωλείται στο Amazon $69.99, και ονειρεύεται ηλεκτρικά πρόβατα. Αλλά μην το πείτε του Χάρισον Φορντ...
Ο συγγραφέας εφ και Grand Master Τζακ Ουίλιαμσον πέθανε την Παρασκευή, 10 Νοεμβρίου, στο σπίτι του στο Πορτάλες του Νιου Μέξικο, σε ηλικία 98 ετών. Δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα, “The Metal Man”, στο περιοδικό Amazing Stories το 1928 και συνέχισε να γράφει μέχρι σήμερα — το τελευταίο του μυθιστόρημα ήταν το The Stonehenge Gate (2005).
Έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής με τη σειρά The Legion of Space (1934-1982), ενώ το The Legion of Time (1938) ήταν το πρώτο μυθιστόρημα μαχητών από το μέλλον που ταξιδεύουν στο χρόνο για να επηρεάσουν την ιστορία τους, ένα θέμα που εμφανίστηκε και στον κινηματογράφο στη σειρά Terminator. Ήταν επίσης ο πρώτος που χρησιμοποίησε τους όρους ανδροειδές, γαιοποίηση (terraforming) και γενετική μηχανική (genetic engineering)
Ήταν ο δεύτερος συγγραφέας που τιμήθηκε με τον τίτλο του Grand Master το 1976, μετά τον Ρόμπερτ Χαϊνλάιν, ενώ το 1985 κέρδισε το βραβείο Hugo για την αυτοβιογραφία του Wonder's Child.
Δείτε:
Με αφορμή την ολοκλήρωση της ελληνικής έκδοσης της ορίτζιναλ σειράς Dune του Frank Herbert από τις εκδόσεις ANUBIS (6 τόμοι), στο σημερινό “9” της Ελευθεροτυπίας δημοσιεύεται ένα άρθρο του τακτικού θαμώνα αυτού του blog Παναγιώτη Κούστα για τον συγγραφέα και το έπος του [ένας πολύ βολικός χαρακτηρισμός για να αποφεύγεις τα άκομψα επταλογία, πενταλογία, διλογία κλπ, ή όταν δεν ξέρεις μέχρι πού θα το τραβήξει ο μεγάλος (ή τα τρισέγγονά του)].
Τώρα, ο Ντέηβ Ίτζκοφ παρουσιάζει στους Sunday Times (διαβάστε το αφού πάρετε ένα password από το BugMeNot) το τελευταίο βιβλίο της συνεργασίας Μπράιαν (υιού Φρανκ) Χέρμπερτ και Κέβιν Άντερσον, Hunters of Dune. Αφού το δίδυμο εξάντλησε τα πρήκουελ (δυο τριλογίες, δεν ήταν;) συνεχίζει με άλλα δυο βιβλία την αρχική σειρά. Οι Κυνηγοί ξεκινούν τρία χρόνια μετά το Νο 6, Chapterhouse (Αδελφότητα), και θα συνεχιστούν με τα Αμμοσκούληκα του Ντιουν.
Προσωπικά λάτρεψα το Ντιουν, διάβασα μ' ενδιαφέρον τον Μεσσία και τα Παιδιά, αλλά μετά τους Αιρετικούς άρχισα να πήζω. Ίσως να έχω διαβάσει και τον Θεϊκό Αυτοκράτορα, δεν είμαι σίγουρος. Κάπου μετά τον Ντάνκαν Άινταχο υπ' αριθμόν 5236 τα 'μπλεξα.
Βέβαια, τότε δεν ήταν τόσο εύκολο να λύσεις τις απορίες σου στην wikipedia, ούτε υπήρχε το Dune wiki, ούτε το πολύ καλό σάιτ duneworld.org (που τώρα έχει χαθεί στην άβυσσο του διαδικτύου — αν ξέρει κανείς τι απέγινε, θα το εκτιμούσα).
Η ΑΛΕΦ, η Αθηναϊκή Λέσχη Επιστημονικής Φαντασίας, σας προσκαλεί στην τιμητική εκδήλωση για τον ΜΑΚΗ ΠΑΝΩΡΙΟ που θα γίνει στη Στοά του Βιβλίου, στην αίθουσα Λόγου και Τέχνης, την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου, στις 8.00 μ.μ.
Ο Μάκης Πανώριος γεννήθηκε το 1935 στην Κεφαλονιά, σπούδασε ζωγραφική και θέατρο, εργάστηκε αρκετά χρόνια ως ηθοποιός στο θέατρο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, ενώ έχει εικονογραφήσει και αρκετά βιβλία. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Η Κατάκτηση, κυκλοφόρησε το 1970. Λάτρης της λογοτεχνίας του φανταστικού, έχει γράψει αμέτρητες κριτικές και άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες (τα τελευταία χρόνια στην Καθημερινή και στην Ελευθεροτυπία). Η πεντάτομη ανθολογία του Το Ελληνικό Φανταστικό Διήγημα από τις εκδόσεις Αίολος συγκεντρώνει 167 ελληνικά διηγήματα φανταστικού από τα πρώτα μεταβυζαντινά χρόνια μέχρι σήμερα. Τελευταίο του μυθστόρημα είναι το Μαυσωλείο, από τις εκδόσεις Κέδρος.
• Για τον τιμώμενο θα μιλήσουν οι:
Άγγελος Αντωνόπουλος – ηθοποιός,
Βαγγέλης Αθανασόπουλος – καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών,
Δημήτρης Βανέλλης – συγγραφέας, μέλος της ΑΛΕΦ,
Χρήστος Λάζος – συγγραφέας, μέλος της ΑΛΕΦ,
Αλέκος Παπαδόπουλος – συγγραφέας, μέλος της ΑΛΕΦ,
Τάσος Ρούσσος – ποιητής, συγγραφέας,
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου – κριτικός λογοτεχνίας
Συντονίζει ο Πρόεδρος της ΑΛΕΦ Αγγελος Μαστοράκης – Υπεύθυνος έκδοσης του «9»
Διαβάστε εδώ .'. Discordia .'.: Ο θάνατος δε σου πάει
...Καθώς και τι λένε άλλα blog.
Αντιγράφω και κάτι από το Big Action:
Wilson will be remembered for a lot of things, but what sticks with me most is his "Strange Loop" theory, which goes something like this:
Any conspiracy big enough and powerful enough to hide most of the evidence relating to its existence -- like the supposed conspiracies behind the murder of JFK, or the Holy Grail, or the Holocaust, or the alien/human hybrids -- is also powerful enough to manufacture the evidence that led you to believe in that conspiracy in the first place.
It's a nifty little bit of logic, and therefore almost wholly useless against your average conspiracy freak, who left logic buried in an unmarked grave in the desert a long time ago. But there's a corollary to the Strange Loop:
In other words, "they" only let you know they exist because they wanted you to know they exist.
That kind of thinking tends to send a conspiracy junkie right over the edge, so use with caution.
Η Προσευχή των Ευχαριστιών, από τον Ουίλιαμ Μπάροουζ. Επίκαιρη, έτσι;
For John Dillinger
In hope he is still alive
Thanksgiving Day, November 28, 1986
Thanks for the wild turkey and the Passenger Pigeons, destined to be shit out through wholesome American guts
thanks for a Continent to despoil and poison —
thanks for Indians to provide a modicum of challenge and danger —
thanks for vast herds of bison to kill and skin, leaving the carcass to rot —
thanks for bounties on wolves and coyotes —
thanks for the AMERICAN DREAM to vulgarize and falsify until the bare lies shine through —
thanks for the KKK, for nigger-killing lawmen feeling their notches, for decent church-going women with their mean, pinched, bitter, evil faces —
thanks for "Kill a Queer for Christ" stickers —
thanks for laboratory AIDS —
thanks for Prohibition and the War Against Drugs —
thanks for a country where nobody is allowed to mind his own business —
thanks for a nation of finks — yes, thanks for all the memories... all right, let's see your arms... you always were a headache and you always were a bore —
thanks for the last and greatest betrayal of the last and greatest of human dreams.
Λοιπόν, η είδηση με δυο λόγια:
Στη φετεινή απονομή των Βραβείων Hugo,
—ο Χάρλαν Έλισον® έπιασε το στήθος της Κόνι Γουίλις.
ή
—ο γεροξεκούτης Χάρλαν Έλισον® επιτέθηκε σεξουαλικά επί σκηνής στην Κόνι Γουίλις.
ή
—ο Χάρλαν Έλισον®, πιστός στο ίματζ του “κακού παιδιού” που προσβάλλει τους πάντες έκανε ένα από τα συνηθισμένα ανατρεπτικά αστεία του με την Κόνι Γουίλις.
Για προσωπική εκτίμηση του συμβάντος, η όλη σκηνή υπάρχει στο Google Video.
Μερικές αντιδράσεις
Άλλο είναι να κάνεις χαζομάρες σ' ένα πάρτυ, κι άλλο όταν μια γυναίκα είναι στη σκηνή και δεν αντιμετωπίζεται με τον σεβασμό που αρμόζει σε μια συγγραφέα, και μάλιστα του μεγέθους της Κόνι Γουίλις, αλλά ως σεξουαλικό αντικείμενο μπροστά σε ακροατήριο.
(Edward Champion + πολλά σχόλια)
Κοιτάξτε, κόσμε έναν από τους καλύτερους αντιπροσώπους μας. Τον γεμίζουμε βραβεία και τιμές, τον κάνουμε Grand Master. Αυτός ο άνθρωπος. Που βάζει χέρι στην Κόνι Γουίλις.
(Greg van Eekhout)
Όπως και η περίπτωση Μπους-Μέρκελ, το μήνυμα είναι “Μην ξεχνάς, μπορεί να έχεις στάτους, αξιοπρέπεια, φήμη, αλλά μπορούμε να σου τα πάρουμε πίσω κάθε στιγμή. Αν είσαι γυναίκα, δεν θα είσαι ποτέ ασφαλής. Μπορεί να είσαι πρωθυπουργός της μεγαλύτερης χώρας της Ευρώπης. Μπορεί να είσαι η πιο σεβαστή συγγραφέας της σύγγρονης ε.φ. Μπορούμε να σε εξευτελίσουμε, όποτε θέλουμε, και θα το κάνουμε, πού και πού, για να μην παρεκτρέπεσαι”.
(Patrick Nielsen Hayden)
επίσης...
...έχει χρόνια να γράψει κάτι αξιόλογο...
...η συμπεριφορά του ήταν μια αντίδραση στην παρουσίαση της Γουίλις, που τον προκάλεσε να δείξει τον κακό του εαυτό...
...από το “περιμένουν από μένα να συμπεριφερθώ σκανδαλωδώς, άρα δεν πρέπει να τους απογοητεύσω” της δεκαετίας του '70 έχει φτάσει στο “είμαι ο Χ*Α*Ρ*Λ*Α*Ν Ε*Λ*Ι*Σ*Ο*Ν και μπορώ να κάνω ό,τι γουστάρω”...
Κάποιοι θυμήθηκαν κι ένα περιστατικό που κυκλοφορεί από το '69. Σ' ένα πάρτυ, ο Έλισον την πέφτει σε μια ψηλή ξανθιά. “What would you say to a little fuck?" της λέει. Κι εκείνη τον κοιτάζει αφ' υψηλού (λόγω διαφοράς ύψους) και λέει, “I would say, 'Hello, little fuck.'”
O Χάρλαν Έλισον® αρχικά απολογήθηκε, εν συνεχεία αρνήθηκε το γεγονός (δες και σχόλια στο site του).
.
Ανταποκρίσεις του συνεδρίου θα βρείτε σε πολλά link μέσω του SF Signal #1, #2, #3, #4.
Φωτογραφίες από το Worldcon 2006:
Photoset con & awards (John Joseph Adams @ flickr),
επίσης @ flickr από τον James Patrick Kelly, και στου Scott Edelman.
Photo gallery (wired)
.
Η Γαλέρα έφτασε τα 10 τεύχη! Στο περιοδικό του Ιουλίου που κυκλοφορεί θα βρείτε, εκτός από τα ενδιαφέροντα άρθρα και τα ωραία κόμιξ, και μια συνέντευξη του Enki Bilal στην Marie-Madeleine Rigopoulos, όπου διηγείται πώς πήγε από το Βελιγράδι στο Παρίσι, πώς βρέθηκε στο Pilote, πώς συνδέθηκε με την εφ:
—Είναι αλήθεια πως εκείνο που σας οδήγησε στην επιστηµονική φαντασία, ήταν η ταινία του Kubrick «2001, l’ Odyssee de l’ Espace»; *Ο Bilal μιλάει και για τον κινηματογράφο:
• Σίγουρα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην καριέρα µου, όµως µ’ άρεσε από παλιά η επιστηµονική φαντασία.
—Γιατί; Τι είναι αυτό που µπορεί να εκφράσει κανείς µε την επιστηµονική φαντασία;
• Στην αρχή απλώς µου άρεσε η διέγερση της φαντασίας, µέχρι που κατάλαβα πως εκείνο που µου άρεσε πραγµατικά, ήταν το γεγονός ότι η επιστηµονική φαντασία είναι ένα είδος καθρέφτη της κοινωνίας. Πάρτε για παράδειγµα κάποια µεγάλα κείµενα της λογοτεχνίας, όπως το «1984» του G. Orwell ή «Ένας τέλειος κόσµος»** του Aldous Huxley. Πρόκειται για λογοτεχνικά έργα αλλά ταυτόχρονα είναι µια διορατική, αγχωµένη µατιά πάνω στην ανθρωπότητα... Αυτό µου άρεσε: να είµαι δηµιουργός ενός κόσµου και ταυτόχρονα, να µιλάω για το δικό µας κόσµο. Αλλά η ταινία του Kubrick µου έδωσε να καταλάβω την έννοια της έκτασης του σύµπαντος.
—Πώς ετοιµάζετε µια ταινία; Είστε αναγκασµένος να πάρετε αποστάσεις από το επάγγελµα του σκιτσογράφου;
• Αχ! Ναι, ναι! Είναι απαραίτητο! Για τον «Αθάνατο» (2003), για παράδειγµα, έκανα µια ολική αποσύνθεση της «Τριλογίας του Nikopol». Η δυσκολία είναι να δώσεις στο θεατή να καταλάβει πως δε θα δει σε ταινία ακριβώς αυτό που διάβασε. Ο στόχος είναι το αποτέλεσµα να µοιάζει σα να διάβασε κάποιος αυτή την τριλογία, πίνοντας ένα βράδυ σ’ ένα µπαρ και τρεις εβδοµάδες µετά, να προσπαθεί να διηγηθεί αυτό που είδε... Στο τέλος, µένει κάτι πολύ φλου...
Για όσους γνωρίζουν τον ιστότοπο Περι...γραφής, όπου δημοσιεύονται κείμενα, αποσπάσματα κειμένων, παραμύθια, ποιήματα κλπ, αισθάνομαι αναγκασμένος να δηλώσω πως ΔΕΝ έχω μεταφράσει το Γυρίστε τον Γαλαξία με Ωτοστόπ του Ντάγκλας Άνταμς στα κυπριακά. Τα αποσπάσματα που δημοσιεύονται εδώ είναι “διορθωμένα” (λεκτικά και ορθογραφικά), υποθέτω για να τα καταλάβει καλύτερα ο Κύπριος αναγνώστης (δεν μπορώ να φανταστώ άλλο λόγο), στο στυλ “τονε κοίταξεν έκπληκτος” κοκ.
Αν οι εκδόσεις Φανταστικός Κόσμος δεν έχουν τυπώσει ειδική έκδοση για την Κύπρο, υποψιάζομαι πως ο επιμελητής είναι ο ίδιος που έγραψε και το βιογραφικό του Άνταμς στην ίδια σελίδα. Ένα μικρό απόσπασμα: Στις 8 Μάρτη 1978, παίχτηκε στο ραδιόφωνο το "Γυρίστε Τον Γαλαξία Μ' Ώτο-Στοπ" (που το 'γραψεν ο ίδιος όταν ήταν 18 ετών, καθώς ταξίδευε στην Ευρώπη με ώτο-στοπ) κι έκανε μεγάλη επιτυχία. Το 1979 κυκλοφόρησε τ' ομώνυμο βιβλίο και μετά το συνέχισε με το "Ρεστοράν Στην 'Ακρη Του Σύμπαντος" κι απέκτησε φανατικούς οπάδούς. Αυτό τον ενθάρρυνε να κυκλοφορήσει και 3η συνέχεια με τίτλο "Ζωή, Το Σύμπαν & Το 'Απαν" το 1982 και τέλος το 1984 τη 4η συνέχεια "Χαιρετώ Κι Ευχαριστώ Για Όλα Το Ψάρι", με τέτοιο τρόπο δηλαδή ώστε να 'ν' η πρώτη 3λογία που ν' αποτελείται από 4 βιβλία. Ωστόσο, δεν άντεξε στον πειρασμό κι έγραψε και 5ο βιβλίο στη σειρά, το "Ανεφικτότατο", το 1992.
Για να μην ψάχνετε άδικα, το τελευταίο είναι το Μάλλον Ακίνδυνος (Mostly Harmless, εκδ. Μέδουσα). Και επί τη ευκαιρία, το Ρεστωράν είναι στο Τέλος του Σύμπαντος (χρονικά) κι όχι στην άκρη. Αλλά αυτό το ξέρετε ήδη, έτσι;
Πάντως μικροπαρεμβάσεις τέτοιου είδους έχουν γίνει και σ' άλλα κείμενα, ας πούμε στο Στους Λόφους, οι Πόλεις, του Κλάιβ Μπάρκερ, παρ' όλο που πρέπει να έχει παρθεί από το Altfactor (όπου είχε δημοσιευτεί με την άδεια του εκδότη) έχει αλλάξει το “περισσότερο” σε “πιότερο”, γράφει “τη πρώτη”, “στη κοιλιά του” κοκ. Εκεί αναφέρεται ότι η μετάφραση είναι της Ροζίνας Μπέρκνερ.
Θα μου πείτε, πώς κάνεις έτσι, δεν χάθηκε ο κόσμος για ένα “ν” ή για τέτοιες ψιλοαλλαγούλες. Εντάξει, αλλά αφενός δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς αν δεν έχουν γίνει και σημαντικότερες αλλαγές, και αφετέρου ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο που κυκλοφορεί, ένα υπογεγραμμένο κείμενο, ή ένα κείμενο που είναι γνωστό ποιος το έχει γράψει, δεν θα έπρεπε να αναδημοσιεύεται όπως είναι στο βιβλίο, όπως το έγραψε αυτός που το έγραψε, τελοσπάντων; Αυτό σημαίνει αναδημοσίευση, νομίζω.
Ο Πολωνός συγγραφέας Στανισλάβ Λεμ, γνωστός στην Ελλάδα κυρίως από το μυθιστόρημά του Σολάρις (1961), πέθανε σήμερα στην Κρακοβία σε ηλικία 84 ετών από καρδιακό νόσημα.
Μπορείτε να δείτε:
Το λήμμα για τον Λεμ στην wikipedia.
Την επίσημη ιστοσελίδα του.
Την αναφορά στο Altfactor, με ελληνική βιβλιογραφία (προσθέστε το Ημερολόγιο των Άστρων, ΠΟΤΑΜΟΣ 2005).
Επίσης στο DNA World, CNN, Reuters, και άλλα άρθρα.
Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκατε “Ο Χ; Μα ζει ακόμη;” ή “Ο Υ; Μα δεν έχει πεθάνει;” Λοιπόν, τέλος στις αμφιβολίες. Με μια επίσκεψη στο Dead or Alive? μπορείτε να διαπιστώσετε αμέσως την κατάσταση του περί ου ο λόγος. Μπορείτε επίσης να μάθετε ποιος πέθανε την συγκεκριμένη ημερομηνία (ή ακόμη και ποιος γεννήθηκε), ποιοι πέθαναν τους τελευταίους εξι μήνες, ποιοι πέθαναν πριν τα 30, ποιοι πέρασαν τα 85 ή τα 100, να δείτε ποιοι πέθαναν ανά αίτιο θανάτου ή ανά επάγγελμα, και να διασκεδάσετε με τα κουίζ Ζει ή Πέθανε και Βάλ' τους στη Σειρά (γέννησης ή θανάτου).
Η είδηση προσφέρεται επί τη επαιτείω των γενεθλίων του L. Ron Hubbard (13/3/1911 - 24/1/1986). Κάποια στιγμή ίσως ακολουθήσει post για τον μακαρίτη.
Σε ηλικία 83 ετών, πέθανε ο Ντάρεν ΜακΓκάβιν, γνωστός από την τηλεοπτική σειρά Kolchak, The Night Stalker (1974-75) στο ρόλο του δημοσιογράφου που πολεμά τέρατα και δαίμονες (και προσπαθεί να γράψει γι' αυτά ενώ κανείς δεν τον πιστεύει).
Δεν μ' αρέσει καθόλου αυτή η καταγραφή νεκρολογιών — δεν είναι μπλακ χιούμορ — αλλά...?
Η Αμερικανίδα συγγραφέας Οκτάβια Μπάτλερ πέθανε το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2006 σε ηλικία 58 ετών, από εγκεφαλική αιμορραγία, όταν έπεσε και χτύπησε το κεφάλι της στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι της στο Σηάτλ.
Η Μπάτλερ ήταν η πρώτη και πιο επιτυχημένη Αφροαμερικανίδα συγγραφέας εφ, έχει δημοσιεύσει σχεδόν 20 μυθιστορήματα και συλλογές διηγημάτων και έχει κερδίσει δύο βραβεία Χιούγκο και δύο Νέμπιουλα, ενώ ήταν η πρώτη συγγραφέας εφ που έλαβε τη χορηγία "Genius" του Ιδρύματος MacArthur.
Ο πρόωρος θάνατός της μας στερεί από μια ιδιοφυή, διορατική φωνή που είχε την ικανότητα να εξετάζει την ανθρώπινη φύση σε συνδυασμό με φυλετικά, πολιτικά και θρησκευτικά θέματα με ιδιαίτερη οξυδέρκεια και θάρρος.
Links:
Μια παλιά συνέντευξη και δυο διηγήματα από τον Απαγορευμένο Πλανήτη στο Altfactor.
Το λήμμα για την Μπάτλερ στην Wikipedia.
Ανεπίσημη σελίδα με links.
Φωτογραφίες στο flickr.
