Λιακοφιλίες...

Την περασμένη βδομάδα, ο γνωστός μπουρδολόγος τηλεβιβλιοπώλης Λιακόπουλος είχε μια ιδιαίτερη προσφορά. Πέντε βιβλία των εκδόσεων οξυ: τον Άρχοντα του Ψεύδους του Masterton, τον Ζωντανό Θρύλο του Matheson, την Αποκάλυψη του Bentley Little, τον Νυχτοβάτη του Thomas Tessier και το Μια στις Χίλιες του William S. Burroughs. Όλα με 18,90 €. Και να ωρύεται ο Λιακόπουλος στο γνωστό του στυλ, πάρτε ευκαιρία, εδώ θα μάθετε όσα δεν σας λένε, και τα εξασφάλισα ειδικά για σας από τον φίλο μου τον εκδότη, και ξανά ο φίλος μου ο εκδότης που τα 'δωσε κλπ κλπ.
Οξύμωρο σχήμα;
Πες μου τον φίλο σου...;
(Εμένα ο φίλος μου ο βιβλιοπώλης πάντως μου γκρίνιαζε επειδή πρέπει να πουλάει τον Άρχοντα του Ψεύδους 16,00 € και τώρα οι πελάτες του θα πάνε στον Λιακόπουλο...)

Επειδή είμαι, ως συνήθως, καθυστερημένος στις αντιδράσεις μου, διαβάστε και τα ανάλογα σχόλια στο bewley brothers και στο everything you know is wrong.

Να ένα βιβλίο

Η βιβλιοκριτικός, δημοσιογράφος του συγκροτήματος Λαμπράκη, εκδότης-διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού να ένα μήλο, μέλος της Επιτροπής των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας κλπ Λώρη Κέζα, έδωσε πριν από λίγες μέρες μια συνέντευξη στο blog ελληνική λογοτεχνία του reader's diggest — ένα blog που κλείνει, δυστυχώς, μετά από 17-18 μήνες.

Δεν πρόκειται να σχολιάσω το κλείσιμο του blog, μη βρίσκοντας κάτι να πω που θα μπορούσε ίσως να αποτρέψει τον διαχειριστή του από την απόφασή του, ούτε την ίδια την συνέντευξη, καθώς υπάρχει πλήθος σχολίων εκεί.

Ένα απόσπασμα, όμως, μου θύμισε μια στήλη που γράφει εδώ και χρόνια ο David Langford στο φανζίν του Ansible, μια στήλη που λέγεται as others see us και παραθέτει (σχεδόν πάντα αστείες) απόψεις για την επιστημονική φαντασία από ανθρώπους “εκτός του χώρου”, μια στήλη που πάντα σκεφτόμουν να μεταφέρω στην ελληνική πραγματικότητα.

Παραθέτω λοιπόν το απόσπασμα:

[...]Τώρα έχω κόλλημα με την Ιωάννα Μπουραζοπούλου. Την ανακάλυψα όψιμα, διάβασα τρία αριστουργήματα που με άφησαν άφωνη. Αφωνη για την τύφλα μου. Τόσα χρόνια δεν την είχα πάρει μυρωδιά. Νόμιζα ότι γράφει επιστημονική φαντασία, που τη σιχαίνομαι. Με πίεσε ο Αύγουστος Κορτώ να τη διαβάσω και τρελάθηκα.[...]

Υποθέτω, λοιπόν, ότι η κα Κέζα σιχαίνεται και δεν έχει διαβάσει το 1984 του Όργουελ, τον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο του Χάξλεϋ, τον Φρανκενστάιν της Σέλλεϋ, το Φαρενάιτ 451 του Μπράντμπερυ, το Δρ Τζέκυλ και Κος Χάιντ του Ρόμπερτ Λιούις Στήβενσον, τα Ταξίδια του Γκάλιβερ του Τζόναθαν Σουίφτ, το Εμείς του Ζαμιάτιν, τον Γουελς, τον Ιούλιο Βερν, τον Κάρελ Τσάπεκ, τον Τόμας Πύντσον, την Μάργκαρετ Άτγουντ, την Ντόρις Λέσινγκ, τον Μπάλαρντ, τον Κουρτ Βόνεγκατ ή τον Ίταλο Καλβίνο, πόσω μάλλον τον Στάνισλαβ Λεμ, τον Φίλιπ Ντικ, τον Σάμιουελ Ντηλέηνυ, τον Νόρμαν Σπίνραντ, τον Τζην Γουλφ, την Ούρσουλα Λε Γκεν, τον Ρότζερ Ζελάζνυ, τον Μπράιαν Ώλντις, τον Ουίλιαμ Γκίμπσον, τον Τόμας Ντις, τον Άντονυ Μπάρτζες, τον Κορντγουαίηνερ Σμιθ, τον Άλφρεντ Μπέστερ, την Οκτάβια Μπάτλερ, τον Τζων Κρόουλυ, τον Ίαν Μπανκς, και τόσο πολλούς άλλους...

Αν μπορούσαμε να την πιέσουμε να διαβάσει έστω κι ένα απ' αυτά, δεν θα τρελαινόταν ξανά, τι λέτε;

(Οι φωτο είναι αδιάντροπα κλεμμένες από το προαναφερθέν blog)

Χωρίς λόγια

Σκίτσο του Στάθη Σ. στην Ελευθεροτυπία, 9/3/2007

Σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή στην Ελευθεροτυπία, 10/3/2007

.

Ιστορία μιας ληστείας

Έφτασε στα χέρια μου ένα 28σέλιδο 4χρωμο κόμιξ που διανέμεται δωρεάν κι έχει τον τίτλο Ιστορία μιας Ληστείας. Μπορεί να το βρείτε, κάπου γύρω στα Εξάρχεια, ίσως κι αλλού. Εγώ το πέτυχα στο Nosotros. Στο τέλος του υπάρχει ένα κείμενο του Γ. Δημητράκη από τις φυλακές της Νεάπολης που απευθύνεται στον Βύρωνα Πολύδωρα. Επειδή έχει γραφτεί πέρσι τον Νοέμβριο, αλλά δεν έτυχε να το δω πουθενά, επειδή σε κάποια πράγματα πρέπει να υπάρχει κάποιο μέτρο και πρέπει να αντιμετωπίζονται με την βαρύτητα που τους αναλογεί, το αντιγράφω εδώ για την ιστορία.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ Γ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ
ΣΤΟΝ ΒΥΡΩΝΑ ΠΟΛΥΔΩΡΑ

Αναφορικά με τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Δημόσιας Τάξης, Βύρωνα Πολύδωρα, σε συνέντευξη τύπου που έδωσε στους δημοσιογράφους σχετικά με ενέργειες που πραγματοποιήθηκαν από αναρχικούς ως ένδειξη αλληλεγγύης στους άδικα προφυλακισμένους συντρόφους, κάνοντας λόγο, κάποια στιγμή, κατά την διάρκειά της, για κάποιον «Δημητράκη, έναν ληστή του κοινού ποινικού δικαίου, που γράφουν οι αναρχικοί για αυτόν στο Indymedia», έχω να δηλώσω τα εξής:

Εγώ καταληστεύω καθημερινά τον πολίτη αυτής της χώρας και του αλαφρύνω το πορτοφόλι του κατά την διάρκεια των συναλλαγών του με την εφορία, το δήμο, την τράπεζα, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ το super market και την λαϊκή αγορά. Εγώ τον φέρνω κάθε τέλος του μήνα σε απόγνωση όταν συνειδητοποιεί ότι δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στις οικονομικές του υποχρεώσεις. Εγώ τον αναγκάζω να δουλεύει εξαντλητικά ωράρια (αρκετές φορές και ανασφάλιστος) αφήνοντάς του χρόνο μόνο για να κοιμηθεί. Εγώ καταπατώ βασικά εργασιακά δικαιώματά του, που έχουν κατακτηθεί με αγώνες και αίμα, και τον υποχρεώνω να εργάζεται ακόμα και τα Σαββατοκύριακα. Εγώ επιδεικνύω πυγμή και αδιαλλαξία, τον ξυλοκοπώ και τον πνίγω στα δακρυγόνα όταν απεργεί και διαδηλώνει. Εγώ δείχνω ασέβεια προς τα γηρατειά, δίνοντας για να επιβιώσουν, «χαρίζοντάς» τους χρόνια ανέχειας, ντροπής και εξευτελισμού. Εγώ οργάνωσα την απάτη με το χρηματιστήριο και αφαίμαξα τις οικονομίες χιλιάδων οικογενειών. Εγώ και οι οικονομικοί φορείς μου τους παρότρυνα να επενδύσουν σ’ αυτό, διαφημίζοντας εκείνα τα περίφημα μετοχοδάνεια. Εγώ έχω οδηγήσει αρκετό κόσμο στην οικονομική καταστροφή και άλλους στην αυτοκτονία. Εγώ ασκώ διαρκώς τρομοκρατία, απολύοντας εργάτες μετά από 15 και 20 χρόνια απασχόλησης, πετώντας τους στο αδηφάγο τέρας της ανεργίας, ενώ ταυτόχρονα κρατώ τους υπόλοιπους καθηλωμένους, κρατώντας πάνω από το κεφάλι τους τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης. Εγώ σκοτώνω τους εργάτες από «αμέλεια» σε εργοστάσια, πλοία, οικοδομές, στα ολυμπιακά έργα, και σε ατυχήματα για κάθε είδους έργα «υποδομής και ανάπτυξης». Εγώ μπαίνω εμπόδιο στα όνειρα των νέων και τους αφήνω με τη γνώση του ανικανοποίητου. Εγώ τους σπρώχνω στα ναρκωτικά και την εξαθλίωση. Εγώ τους στερώ μια καλή και ποιοτική μόρφωση, ώστε να έχουν τα κατάλληλα εφόδια στον αγώνα της ζωής. Εγώ δέρνω αλύπητα εργάτες, συνταξιούχους, μαθητές, μετανάστες και φοιτητές. Εγώ βιάζω, μέσα ή έξω από αστυνομικά τμήματα, αλλοδαπές γυναίκες. Εγώ καλύπτω κυκλώματα εκβιαστών, διακίνησης ναρκωτικών και σωματεμπορίας ή ενίοτε αναλαμβάνω κι ο ίδιος δράση. Εγώ έχω μουρλάνει τους οδηγούς αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών σε χρηματικά πρόστιμα, με την δικαιολογία της οδηγικής τους ασφάλειας. Εγώ δεν φτιάχνω σωστούς και ασφαλείς δρόμους και χάνονται άδικα εκατοντάδες ψυχές στην άσφαλτο. Εγώ κουβαλάω πάντα όπλο και λόγω του νευρικού συστήματός μου, έχω σκοτώσει νέα παιδιά ή τα έχω αφήσει ανάπηρα, εξαιτίας «τυχαίων» εκπυρσοκροτήσεων, αφήνοντας πίσω μόνο πόνο, δυστυχία και αγανάκτηση. Εγώ είμαι η περίφημη ζαρντινιέρα, που, ενώ περπατούσα ανέμελη, έπεσε πάνω μου ο Κύπριος φοιτητής. Εγώ απήγαγα τους Πακιστανούς στα πλαίσια διατήρησης της εθνικής ασφάλειας. Εγώ έχω κάνει τους τοίχους στα δωμάτια της οδού Βαλαωρίτου και της Λεωφόρου Αλεξάνδρας να ματώσουν από τις απελπισμένες κραυγές πόνου κι αγωνίας πλήθους αγνώστων ανθρώπων απ' τα βασανιστήρια που, σαν ανδρείκελο, εφαρμόζω γιατί βαριέμαι να βρω αποδείξεις για να στοιχειοθετήσω μια υπόθεση και προτιμώ να «εκμαιεύσω» κάποια πιθανή ομολογία. Εγώ τους παραπέμπω με κατασκευασμένες κατηγορίες και διατάσσονται σωρηδόν οι προφυλακίσεις. Εγώ καταδικάζω, όπως υποστηρίζουν και πολλοί δικηγόροι, τις άδικες και βαρύτατες ποινές στους κατηγορούμενους. Εγώ έχω τους κρατούμενους έγκλειστους κάτω από άθλιες συνθήκες που μόνο κατ’ επίφαση μπορούν να ονομαστούν σωφρονιστικά καταστήματα. Εγώ επέδειξα αμέλεια και αργοπορία στην τέλεση των καθηκόντων μου, με αποτέλεσμα να καούν τέσσερις ΑΝΘΡΩΠΟΙ στο κελί 80 της πτέρυγας Α΄ του Κορυδαλλού. Εγώ υποκινώ και ενθαρρύνω τη διαφθορά και τη ρεμούλα σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς του δημοσίου βίου. Εγώ είμαι, τέλος, η ρίζα του κακού, η τερατογένεση, η αιτία για την παρακμή της κοινωνίας.

Όμως εγώ, όπως είπατε κι ο ίδιος, δεν είμαι τίποτα άλλο, παρά ένας ΚΟΙΝΟΣ ληστής του ΚΟΙΝΟΥ ποινικού δικαίου. Εγώ και οι όμοιοί μου και μαζί με τους όμορους κύκλους στους οποίους ανήκω, είμαστε υπεύθυνοι για όλα τα παραπάνω, αλλά πριν κλείσω αυτήν την ανάληψη ευθυνών, θα ήθελα να σας κάνω δύο μόνο ερωτήσεις:

Εν πάση περιπτώσει, ΕΣΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΤΕ και τι πράττετε ΕΣΕΙΣ και οι όμοιοί σας, ώστε κάποια στιγμή το άτομο και η κοινωνία κατ’ επέκταση, ν’ αποτινάξουν από πάνω τους όλα αυτά τα δεινά κι αυτούς που τα προκαλούν;

Ι. Δημητράκης, από τις Δικαστικές Φυλακές Νεάπολης

20-11-2006

Κι αν πάλι...;

Ο Παναγιώτης Κούστας σχολίασε στο blog του το σχόλιο του Στάθη Σ. που ανέφερα στο προηγούμενο σχόλιό μου, κι έλαβε μια διευκρινιστική απάντηση από τον σκιτσογράφο-σχολιογράφο της Ελευθεροτυπίας. Διαβάστε την ολόκληρη εδώ.
Απ’ ό,τι φαίνεται, ο Στάθης Σ. δεν αναφερόταν κατά της εναλλακτικής ιστορίας στη λογοτεχνία, αλλά κατά των εικασιών στην ιστορική επιστήμη, “για την πολιτική και ιστορική χρήση του αν”.
Όπως όμως σχολιάζει και κάποιος στο όμορο blog, αυτό δεν είναι καθόλου “παραπάνω από ευκρινές” έτσι που διατυπώθηκε στην εφημερίδα. Αν ήταν, δεν θα είχα ασχοληθεί, ασχέτως του αν συμφωνώ ή διαφωνώ. Αλλά όταν διάβασα για το τι θα είχε συμβεί στην περίπτωση που επικρατούσε η Αριστερά στα Δεκεμβριανά, το μυαλό μου πήγε κι εμένα στο βιβλίο του Φύσσα (και ακολούθως στο όλο ρεύμα της εναλλακτικής ιστορίας στη λογοτεχνία). Ο κύριος Στάθης, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν σκέφθηκε καθόλου πως θα μπορούσε να παρεξηγηθεί, κι έτσι δεν φρόντισε να γίνει σαφέστερος. Συμβαίνουν αυτά.

Από την άλλη, τώρα, γιατί οι εικασίες στην ιστορική επιστήμη είναι προνόμιο μόνον των ηλιθίων ή των υστερόβουλων αναθεωρητών της ιστορίας; Η ιστορία είναι κάτι το οικουμενικώς αποδεκτό και παγιωμένο που δεν χρήζει αναθεώρησης σε καμιά περίπτωση; Η ιστορία των Χ είναι αυτή που διδάσκουν οι Χ, αυτή που διδάσκουν οι γείτονές τους οι Ψ, αυτή που διδάσκουν οι όποιοι Ζ — που θεωρούνται φιλο-Χ ή αντι-Χ — και πάει λέγοντας; Υπάρχουν καλές και κακές αναθεωρήσεις, ανάλογα με τα συμφέροντά μας, ή δεν επιτρέπεται καμιά αμφισβήτηση των “ιερών κειμένων”;
Ούτως ή άλλως, το “τι θα είχε συμβεί αν…” δεν είναι ιστορική επιστήμη εξ ορισμού, και ανήκει στο χώρο της μυθοπλασίας. Όπως και το “τι θα συμβεί αν…”, είναι ένα διανοητικό γύμνασμα που ανοίγει το μυαλό και βοηθά στην καλύτερη κατανόηση του παρόντος (φυσικά δεν αναφέρομαι σε καθαρά ψυχαγωγικά έργα ή φτηνά προπαγανδιστικά πονήματα). Πρέπει να διδασκόμαστε από την εμπειρία της ιστορίας, αλλά δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε για τις συνέπειες μιας διαφορετικής επιλογής;
Κι όταν αναφερόμαστε σε πράγματα που έχουμε ζήσει; Για παράδειγμα, όταν ο Καραμανλής ή ο Παπανδρέου γράφει τα απομνημονεύματά του ή όταν ο Κύρκος, ας πούμε, λέει στον Παπαχελά:

Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο —τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν [...] Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν.

λένε τη γνώμη τους για ανθρώπους που γνώρισαν και, είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς με την κρίση τους, δεν μπορείς να τους πεις ότι γράφουν επιστημονική φαντασία.

Αν...

Με μια μονοκονδυλιά, ο Στάθης Σ. στη σημερινή Ελευθεροτυπία διαγράφει ολόκληρο το είδος της εναλλακτικής ιστορίας και κάθε παρόμοια μαλακία των κουλτουριαραίων.

Ενα απ' τα κλισέ που έχει αρχίσει να φοριέται πολύ τον τελευταίο καιρό είναι το «αν» (όχι δυστυχώς το φερώνυμο ποίημα του Κίπλινγκ) -αλλά, το «αν» στην Ιστορία.
Μάλιστα αυτό το «αν» εις ό,τι αφορά στα καθ' ημάς, αναφέρεται όλο και πιο συχνά - πυκνά στο τι θα μας είχε συμβεί «αν» επικρατούσε η Αριστερά στα Δεκεμβριανά ή τον εμφύλιο.
Σε αυτήν την περίπτωση θα είμασταν, λένε οι σοβαροί αυτοί άνθρωποι που αντιλαμβάνονται κατ' αυτόν τον τρόπο την πολιτική, κάτι σαν Βούλγαροι λαντζέρηδες στο Λονδίνο ή Πολωνές υδραυλικίνες στου Ψυρρή.
Σωστόν! Κι «αν» δεν είχε πέσει η Πόλη το 1453, θα μας έλεγαν ακόμα Ρωμαίους, η Κωνσταντινούπολη θα ήταν Βιέννη και η θεία μου η Φωτούλα θα είχε καρούλια.
Επίσης «αν» είχαν νικήσει οι ναζί το 1945, αυτοί που γράφουν τέτοιες σοβαροφανείς μαλακίες για το «αν» σήμερα, θα ήταν οι ίδιοι λαντζέρηδες (σκέτοι κι όχι απαραιτήτως Βούλγαροι) στο Μπέλσεν κι ο Κωδικός Ντα Βίντσι, παγωτό.
Τέλος, αν το «αν» ίσχυε στη Ιστορία, η αμετροέπεια, η αμορφωσιά και η σοβαροφάνεια, θα μπορούσαν να ήταν ιδιωτικό δικαίωμα του καθενός κι όχι χρήσιμη ηλιθιότητα στην υπηρεσία των Δυνατών.

!LOL!

Update: Ο Παναγιώτης Κούστας έγραψε επίσης για το θέμα.
Update2: Ο Στάθης Σ. απαντά.
.

Ο Ντάγκλας Άνταμς στα κυπριακά.

Για όσους γνωρίζουν τον ιστότοπο Περι...γραφής, όπου δημοσιεύονται κείμενα, αποσπάσματα κειμένων, παραμύθια, ποιήματα κλπ, αισθάνομαι αναγκασμένος να δηλώσω πως ΔΕΝ έχω μεταφράσει το Γυρίστε τον Γαλαξία με Ωτοστόπ του Ντάγκλας Άνταμς στα κυπριακά. Τα αποσπάσματα που δημοσιεύονται εδώ είναι “διορθωμένα” (λεκτικά και ορθογραφικά), υποθέτω για να τα καταλάβει καλύτερα ο Κύπριος αναγνώστης (δεν μπορώ να φανταστώ άλλο λόγο), στο στυλ “τονε κοίταξεν έκπληκτος” κοκ.
Αν οι εκδόσεις Φανταστικός Κόσμος δεν έχουν τυπώσει ειδική έκδοση για την Κύπρο, υποψιάζομαι πως ο επιμελητής είναι ο ίδιος που έγραψε και το βιογραφικό του Άνταμς στην ίδια σελίδα. Ένα μικρό απόσπασμα:

Στις 8 Μάρτη 1978, παίχτηκε στο ραδιόφωνο το "Γυρίστε Τον Γαλαξία Μ' Ώτο-Στοπ" (που το 'γραψεν ο ίδιος όταν ήταν 18 ετών, καθώς ταξίδευε στην Ευρώπη με ώτο-στοπ) κι έκανε μεγάλη επιτυχία. Το 1979 κυκλοφόρησε τ' ομώνυμο βιβλίο και μετά το συνέχισε με το "Ρεστοράν Στην 'Ακρη Του Σύμπαντος" κι απέκτησε φανατικούς οπάδούς. Αυτό τον ενθάρρυνε να κυκλοφορήσει και 3η συνέχεια με τίτλο "Ζωή, Το Σύμπαν & Το 'Απαν" το 1982 και τέλος το 1984 τη 4η συνέχεια "Χαιρετώ Κι Ευχαριστώ Για Όλα Το Ψάρι", με τέτοιο τρόπο δηλαδή ώστε να 'ν' η πρώτη 3λογία που ν' αποτελείται από 4 βιβλία. Ωστόσο, δεν άντεξε στον πειρασμό κι έγραψε και 5ο βιβλίο στη σειρά, το "Ανεφικτότατο", το 1992.

Για να μην ψάχνετε άδικα, το τελευταίο είναι το Μάλλον Ακίνδυνος (Mostly Harmless, εκδ. Μέδουσα). Και επί τη ευκαιρία, το Ρεστωράν είναι στο Τέλος του Σύμπαντος (χρονικά) κι όχι στην άκρη. Αλλά αυτό το ξέρετε ήδη, έτσι;

Πάντως μικροπαρεμβάσεις τέτοιου είδους έχουν γίνει και σ' άλλα κείμενα, ας πούμε στο Στους Λόφους, οι Πόλεις, του Κλάιβ Μπάρκερ, παρ' όλο που πρέπει να έχει παρθεί από το Altfactor (όπου είχε δημοσιευτεί με την άδεια του εκδότη) έχει αλλάξει το “περισσότερο” σε “πιότερο”, γράφει “τη πρώτη”, “στη κοιλιά του” κοκ. Εκεί αναφέρεται ότι η μετάφραση είναι της Ροζίνας Μπέρκνερ.

Θα μου πείτε, πώς κάνεις έτσι, δεν χάθηκε ο κόσμος για ένα “ν” ή για τέτοιες ψιλοαλλαγούλες. Εντάξει, αλλά αφενός δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς αν δεν έχουν γίνει και σημαντικότερες αλλαγές, και αφετέρου ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο που κυκλοφορεί, ένα υπογεγραμμένο κείμενο, ή ένα κείμενο που είναι γνωστό ποιος το έχει γράψει, δεν θα έπρεπε να αναδημοσιεύεται όπως είναι στο βιβλίο, όπως το έγραψε αυτός που το έγραψε, τελοσπάντων; Αυτό σημαίνει αναδημοσίευση, νομίζω.

Παραλογοτεχνία στο in.gr

Στο τμήμα βιβλίων του in.gr, εκτός από τις κλασικές κατηγορίες (ελληνική - ξένη λογοτεχνία, ιστορία κλπ) υπάρχει και ειδική κατηγορία “παραλογοτεχνίας”! Εκεί υπάρχουν δέκα βιβλία εφ που "ξεχώρισαν από την επιστημονική φαντασία του αιώνα μας", κλασικά όλα τους. Σχεδόν όλα έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά, αλλά δεν αναφέρεται τίποτα για τις ελληνικές εκδόσεις. Δεν πρόκειται να σχολιάσω (προς το παρόν) τα κειμενάκια, αλλά δεν μπορώ να μην ξαναπώ για τη διαφορά του novel=μυθιστόρημα και novella=νουβέλα.
Τέλος πάντων, περιμένω αντίστοιχη κατηγορία και στους άλλους τομείς, ας πούμε Παραεικαστικά, Παρακινηματογράφο, Παραμουσική κοκ.

Link