Ιστορία μιας ληστείας

Έφτασε στα χέρια μου ένα 28σέλιδο 4χρωμο κόμιξ που διανέμεται δωρεάν κι έχει τον τίτλο Ιστορία μιας Ληστείας. Μπορεί να το βρείτε, κάπου γύρω στα Εξάρχεια, ίσως κι αλλού. Εγώ το πέτυχα στο Nosotros. Στο τέλος του υπάρχει ένα κείμενο του Γ. Δημητράκη από τις φυλακές της Νεάπολης που απευθύνεται στον Βύρωνα Πολύδωρα. Επειδή έχει γραφτεί πέρσι τον Νοέμβριο, αλλά δεν έτυχε να το δω πουθενά, επειδή σε κάποια πράγματα πρέπει να υπάρχει κάποιο μέτρο και πρέπει να αντιμετωπίζονται με την βαρύτητα που τους αναλογεί, το αντιγράφω εδώ για την ιστορία.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ Γ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ
ΣΤΟΝ ΒΥΡΩΝΑ ΠΟΛΥΔΩΡΑ

Αναφορικά με τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Δημόσιας Τάξης, Βύρωνα Πολύδωρα, σε συνέντευξη τύπου που έδωσε στους δημοσιογράφους σχετικά με ενέργειες που πραγματοποιήθηκαν από αναρχικούς ως ένδειξη αλληλεγγύης στους άδικα προφυλακισμένους συντρόφους, κάνοντας λόγο, κάποια στιγμή, κατά την διάρκειά της, για κάποιον «Δημητράκη, έναν ληστή του κοινού ποινικού δικαίου, που γράφουν οι αναρχικοί για αυτόν στο Indymedia», έχω να δηλώσω τα εξής:

Εγώ καταληστεύω καθημερινά τον πολίτη αυτής της χώρας και του αλαφρύνω το πορτοφόλι του κατά την διάρκεια των συναλλαγών του με την εφορία, το δήμο, την τράπεζα, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ το super market και την λαϊκή αγορά. Εγώ τον φέρνω κάθε τέλος του μήνα σε απόγνωση όταν συνειδητοποιεί ότι δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στις οικονομικές του υποχρεώσεις. Εγώ τον αναγκάζω να δουλεύει εξαντλητικά ωράρια (αρκετές φορές και ανασφάλιστος) αφήνοντάς του χρόνο μόνο για να κοιμηθεί. Εγώ καταπατώ βασικά εργασιακά δικαιώματά του, που έχουν κατακτηθεί με αγώνες και αίμα, και τον υποχρεώνω να εργάζεται ακόμα και τα Σαββατοκύριακα. Εγώ επιδεικνύω πυγμή και αδιαλλαξία, τον ξυλοκοπώ και τον πνίγω στα δακρυγόνα όταν απεργεί και διαδηλώνει. Εγώ δείχνω ασέβεια προς τα γηρατειά, δίνοντας για να επιβιώσουν, «χαρίζοντάς» τους χρόνια ανέχειας, ντροπής και εξευτελισμού. Εγώ οργάνωσα την απάτη με το χρηματιστήριο και αφαίμαξα τις οικονομίες χιλιάδων οικογενειών. Εγώ και οι οικονομικοί φορείς μου τους παρότρυνα να επενδύσουν σ’ αυτό, διαφημίζοντας εκείνα τα περίφημα μετοχοδάνεια. Εγώ έχω οδηγήσει αρκετό κόσμο στην οικονομική καταστροφή και άλλους στην αυτοκτονία. Εγώ ασκώ διαρκώς τρομοκρατία, απολύοντας εργάτες μετά από 15 και 20 χρόνια απασχόλησης, πετώντας τους στο αδηφάγο τέρας της ανεργίας, ενώ ταυτόχρονα κρατώ τους υπόλοιπους καθηλωμένους, κρατώντας πάνω από το κεφάλι τους τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης. Εγώ σκοτώνω τους εργάτες από «αμέλεια» σε εργοστάσια, πλοία, οικοδομές, στα ολυμπιακά έργα, και σε ατυχήματα για κάθε είδους έργα «υποδομής και ανάπτυξης». Εγώ μπαίνω εμπόδιο στα όνειρα των νέων και τους αφήνω με τη γνώση του ανικανοποίητου. Εγώ τους σπρώχνω στα ναρκωτικά και την εξαθλίωση. Εγώ τους στερώ μια καλή και ποιοτική μόρφωση, ώστε να έχουν τα κατάλληλα εφόδια στον αγώνα της ζωής. Εγώ δέρνω αλύπητα εργάτες, συνταξιούχους, μαθητές, μετανάστες και φοιτητές. Εγώ βιάζω, μέσα ή έξω από αστυνομικά τμήματα, αλλοδαπές γυναίκες. Εγώ καλύπτω κυκλώματα εκβιαστών, διακίνησης ναρκωτικών και σωματεμπορίας ή ενίοτε αναλαμβάνω κι ο ίδιος δράση. Εγώ έχω μουρλάνει τους οδηγούς αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών σε χρηματικά πρόστιμα, με την δικαιολογία της οδηγικής τους ασφάλειας. Εγώ δεν φτιάχνω σωστούς και ασφαλείς δρόμους και χάνονται άδικα εκατοντάδες ψυχές στην άσφαλτο. Εγώ κουβαλάω πάντα όπλο και λόγω του νευρικού συστήματός μου, έχω σκοτώσει νέα παιδιά ή τα έχω αφήσει ανάπηρα, εξαιτίας «τυχαίων» εκπυρσοκροτήσεων, αφήνοντας πίσω μόνο πόνο, δυστυχία και αγανάκτηση. Εγώ είμαι η περίφημη ζαρντινιέρα, που, ενώ περπατούσα ανέμελη, έπεσε πάνω μου ο Κύπριος φοιτητής. Εγώ απήγαγα τους Πακιστανούς στα πλαίσια διατήρησης της εθνικής ασφάλειας. Εγώ έχω κάνει τους τοίχους στα δωμάτια της οδού Βαλαωρίτου και της Λεωφόρου Αλεξάνδρας να ματώσουν από τις απελπισμένες κραυγές πόνου κι αγωνίας πλήθους αγνώστων ανθρώπων απ' τα βασανιστήρια που, σαν ανδρείκελο, εφαρμόζω γιατί βαριέμαι να βρω αποδείξεις για να στοιχειοθετήσω μια υπόθεση και προτιμώ να «εκμαιεύσω» κάποια πιθανή ομολογία. Εγώ τους παραπέμπω με κατασκευασμένες κατηγορίες και διατάσσονται σωρηδόν οι προφυλακίσεις. Εγώ καταδικάζω, όπως υποστηρίζουν και πολλοί δικηγόροι, τις άδικες και βαρύτατες ποινές στους κατηγορούμενους. Εγώ έχω τους κρατούμενους έγκλειστους κάτω από άθλιες συνθήκες που μόνο κατ’ επίφαση μπορούν να ονομαστούν σωφρονιστικά καταστήματα. Εγώ επέδειξα αμέλεια και αργοπορία στην τέλεση των καθηκόντων μου, με αποτέλεσμα να καούν τέσσερις ΑΝΘΡΩΠΟΙ στο κελί 80 της πτέρυγας Α΄ του Κορυδαλλού. Εγώ υποκινώ και ενθαρρύνω τη διαφθορά και τη ρεμούλα σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς του δημοσίου βίου. Εγώ είμαι, τέλος, η ρίζα του κακού, η τερατογένεση, η αιτία για την παρακμή της κοινωνίας.

Όμως εγώ, όπως είπατε κι ο ίδιος, δεν είμαι τίποτα άλλο, παρά ένας ΚΟΙΝΟΣ ληστής του ΚΟΙΝΟΥ ποινικού δικαίου. Εγώ και οι όμοιοί μου και μαζί με τους όμορους κύκλους στους οποίους ανήκω, είμαστε υπεύθυνοι για όλα τα παραπάνω, αλλά πριν κλείσω αυτήν την ανάληψη ευθυνών, θα ήθελα να σας κάνω δύο μόνο ερωτήσεις:

Εν πάση περιπτώσει, ΕΣΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΤΕ και τι πράττετε ΕΣΕΙΣ και οι όμοιοί σας, ώστε κάποια στιγμή το άτομο και η κοινωνία κατ’ επέκταση, ν’ αποτινάξουν από πάνω τους όλα αυτά τα δεινά κι αυτούς που τα προκαλούν;

Ι. Δημητράκης, από τις Δικαστικές Φυλακές Νεάπολης

20-11-2006