McKitty

Really expensive cat toy στο Vimeo
Αυτό το γατάκι παίζει με πολύ ακριβά παιχνίδια!

Κρυφές ρυθμίσεις του MS Office

Άλλα περί Microsoft
(τα haiku error messages μου άρεσαν ιδιαιτέρως)

Πλησιάζοντας στον Παράδεισο, η βάση είναι το παν

Ο κύριος David Hensel πήγε στην Καλοκαιρινή Έκθεση της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου για να δει το έργο του, που είχε υποβάλει για να εκτεθεί εκεί. Προς μεγάλη του έκπληξη, είδε να εκτίθεται μόνο η βάση, χωρίς το ίδιο το έργο (One Day Closer to Paradise). Είχε κάνει το λάθος να στείλει χωριστά το κεφάλι από τη βάση του, και οι κριτές της έκθεσης τα αξιολόγησαν χωριστά. Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν παραδέχθηκαν πως έκαναν λάθος, αλλά, όπως είπαν, βρήκαν τη βάση αρκετά ενδιαφέρουσα και άξια παρουσίασης, ενώ απέρριψαν το κεφάλι, που φύλαξαν στην αποθήκη για να επιστραφεί στον καλλιτέχνη.
Κάποιοι κακοπροαίρετοι βιάστηκαν να σχολιάσουν πως αυτό δείχνει την κενότητα της σύγχρονης τέχνης.

Δες σχετικά στην Telegraph.

Οικονομική φαρμακοδυναμική

Κι ο πιο φανατικός επικριτής του καπιταλισμού θα δυσκολευόταν να βρει κάτι χειρότερο:

“Μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία μπλοκάρει φάρμακο κατά της τύφλωσης επειδή σκοπεύει να λανσάρει ακριβότερο προϊόν στην αγορά”.

Το Avastin είναι ένα νέο αντινεοπλασματικό φάρμακο για τον καρκίνο του εντέρου και κατασκευάζεται από την Genentech. Τελευταία, οφθαλμίατροι βρήκαν πως με πολύ μικρές ποσότητες Avastin μπορούν να αντιμετωπίσουν μια εκφυλιστική ασθένεια των οφθαλμών. Αυτή η θεραπεία είναι πολύ φτηνή, καθώς ένα φιαλίδιο Avastin μπορεί να δώσει για τη συγκεκριμένη αγωγή πολλές δόσεις για πολλούς ασθενείς. Η Genentech, όμως, αρνείται να υποβάλλει αίτηση έγκρισης για τη συγκεκριμένη χρήση του Avastin, και σχεδιάζει την παραγωγή ενός μέρους της φόρμουλας με την ονομασία Lucentis. Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά; Η τιμή: $3.300 ανά mg Lucentis έναντι $5,50 ανά mg Avastin.

Διαβάστε την είδηση στην Guardian και στην Αμερικανική Ακαδημία Οφθαλμολογίας.

* Καθώς σ' αυτή την περίπτωση το επιπλέον κέρδος της εταιρείας από την μη αναμενόμενη χρήση του φαρμάκου είναι ένα “έξτρα” κέρδος ούτως ή άλλως, η προσπάθεια της Genentech να μεγιστοποιήσει αυτό το κέρδος εις βάρος των ασθενών είναι εντελώς απαράδεκτη — παρότι ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας μας μπορεί να βλέπει αυτή την “οπτική μέσω ισολογισμού” ως λογική, και η συγκεκριμένη ενέργεια δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ποινικά ως εγκληματική.
Μια κοινωνία που θα μπορούσε να χειριστεί ικανοποιητικά κάτι τέτοιο, ή, ακόμα καλύτερα, μια κοινωνία που θα προσέγγιζε το ζήτημα της φαρμακευτικής αγωγής με διαφορετικό τρόπο — χωρίς πατέντες και “δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας” — ανήκει σίγουρα στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας — όπως άλλωστε ανήκε και η ανωτέρω είδηση, πριν από χρόνια.

Τούρτα Ζόμπι

...και μια συνταγή, για όσους έχουν προτίμηση στα γλυκά και στις ταινίες τρόμου συγχρόνως: Τούρτα Ζόμπι.
Από το site They're coming to get you, Barbara, των αδελφών Μπάρμπαρα Τζο και Μπάρμπαρα Μαίη, όπου μπορείτε να βρείτε, εκτός από τις συνταγές (Killer Rats Cake, κ.ά.) και κριτικές ταινιών τρόμου, ή να δοκιμάσετε τις γνώσεις σας στο horror quiz.

Extra: Cherry eyballs

Μια άλλη Sushi Cat

Με λένε Sushi κι οι συγκάτοικοί μου μού διαβάζουν συνέχεια επιστημονκή φαντασία. Έχω γράψει κι εγώ κάποια διηγήματα, αλλά μου λένε ότι είναι fantasy! Έχω θυμώσει πολύ!

Επιστροφή από το Μεθυσμένο Φεγγάρι #4

Καλωσήρθες και πάλι, ευγενικέ αναγνώστη, για τη συνέχεια της διήγησης των θαυμαστών γεγονότων εκείνου του Σαββατοκύριακου στην Ερμούπολη. Βρισκόμασταν, πριν μας διακόψουν, στις αναγνώσεις μικρο-διηγημάτων στο Sport Cafe της παραλίας.

Πολλά από τα διηγήματα ήταν χιουμοριστικά και αύξησαν την ευθυμία της ατμόσφαιρας, αλλά η ευχάριστη έκπληξη ήταν ένα ποίημα — μια υποκατηγορία της εφ που είναι αδίκως παραμελημένη στην Ελλάδα. Τελευταίο, ένα μικρό δρώμενο από τους Μίμου Άπτου, που μας αποτέλειωσε (όπως νομίσαμε, μην ξέροντας τι μας περίμενε αργότερα).

Η ώρα είναι εννέα, και συνέχεια πάλι στο κτήριο Κορνηλάκη, όπου η ομάδα Ακροποδητί παρουσιάζει την χοροθεατρική παράσταση “Ο τελευταίος κάτοικος της γης θα είναι ο (υ)ιός μας” σε 130 περίπου άτομα, παρότι η πρεμιέρα είχε γίνει την προηγούμενη μέρα, όταν εμείς βλέπαμε τις μικρού μήκους. Black light κι ένα διπλό χαμηλό φως που περιστρέφεται, λευκές φούστες, άσπρες μάσκες, ελάχιστος λόγος, οι φωτογραφίες μας βγήκαν πίσσα.

Μια ώρα πριν από τα μεσάνυχτα, και το μπαρ Αγορά, στην πλατεία και πάλι, γεμίζει κόσμο. Ο Νίκος Αλμπανόπουλος διαβάζει με τον ηθοποιό Γιώργο Μιχαλάκη το διήγημά του “Οι Άντρες Συχνάζουν στο Μεθυσμένο Φεγγάρι“. Ρεσιτάλ ανάγνωσης — τι λέω, παράσταση — κι ο κόσμος παραληρεί, χωρίς υπερβολή κλαίμε από τα γέλια.

Δυο λέρες διαστημο-ναυτικοί, Γήινοι — απ' αυτούς που ξέρετε, τους Γηιναράδες — μπουκάρουν στο γνωστό διαστημικό μπαρ “Το Μεθυσμένο Φεγγάρι". Αφού κριτικάρουν τους πάντες και τα πάντα, από τους βάρβαρους της Γαλαξιακής Ένωσης που όταν εμείς μεγαλουργούσαμε αυτοί έτρωγαν ακόμη βελανίδια (από την ανάποδη!) μέχρι την πόρνη της γωνίας που (λόγω των ενδογαλαξιακών επιμειξιών) φαίνεται να είναι 75% Καντόρεια, 25% Μπρεγκόρεια και 100% Βλεννόρροια, και μετά από πολλά απερίγραπτα ευτράπελα, γνωρίζουν δυο τετράχειρες γκομενάρες. Τύφλα από τα δοντίχ που έχουν πιει (παρά τον άγραφο νόμο που επιβάλλει για κάθε τρία δοντίχ να πίνεις ένα ξεδοντίχ) πηγαίνουν στην καμπίνα τους... όπου τους περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη!
Ήταν κάτι που θα έπρεπε να το ακούσει κανείς — κι ελπίζω κάποιος να το έχει ηχογραφήσει — γιατί είναι αδύνατον να περιγραφεί με λίγα λόγια. Ζητώ συγνώμη από τον Νίκο και τον Γιώργο για τυχόν λάθη, αλλά υποκύψαμε στον καταιγισμό των πυρών τους.

Αν δεν πιεις το ξεδοντίχ σου, δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί στο Μεθυσμένο Φεγγάρι, είτε είσαι Γήινος είτε Εξωγήινος... και να προσέχεις τις παρέες από το διπλανό τραπεζάκι...

Τέλος πάντων, η βραδιά έκλεισε με την μεταμεσονύκτια προβολή της ταινίας X-Men 2. Το κοινό κυρίως φοιτητές, οι υπόλοιποι στις ταβέρνες.

...Τέλος και της δεύτερης μέρας...

Και ξημερώνει Κυριακή, και στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Ερμούπολης, που είναι ζωντανή και δραστήρια, περίπου 40 άτομα (όσα χωράνε στο αναγνωστήριο) παρακολουθούμε την συζήτηση περί Εναλλακτικής Ιστορίας στην Λογοτεχνία του Φανταστικού. Ομιλητές, (από αριστερά) ο Θανάσης Βέμπος (Επέτειος), ο Δημήτρης Φύσσας (Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος) και ο Χρήστος Κώνστας (Ψυχοϊστορία) ενώ συντονίζει ο Δημήτρης Σπυρίδωνος (Ε.Φ.Ζιν).

Ο Βέμπος μας λέει πως κρατούσε επί χρόνια σημειώσεις από άρθρα γεωπολιτικής για το μυθιστόρημά του, ενώ ο Φύσσας, που έχει θητεύσει στο κόμμα (το ένα το γνωστό) είπε μεταξύ άλλων το “Η λογοτεχνία είναι λογοτεχνία, η ζωή είναι ζωή, αυτά τα γράφουμε και τα διαβάζουμε για την πλάκα μας. Ούτε προβλέψεις κάνουμε, ούτε πολιτικοί είμαστε, ούτε παράγουμε πολιτική. Δεν πρέπει να τα μπερδεύουμε, διαφορετικά θα γίνουμε σαν τους διάφορους, που τους ξέρετε πολύ καλά, που είναι μουρλαμένοι και τρελαμένοι. Ε, εμείς δεν είμαστε. Χαιρόμαστε για την χαρά μας και διαβάζουμε λογοτεχνία. Άλλη η ζωή, άλλη η τέχνη, έτσι νομίζω εγώ τουλάχιστον”. Ο Κώνστας μας έδωσε ένα παράδειγμα των απαρχών της εναλλακτικής ιστορίας από την καθημερινή ζωή: “Εγώ φταίω που σε παντρεύτηκα. Αν είχα πάρει τον Μήτσο, τώρα θα ήμουνα...”

Το μεσημέρι στην Πλάστιγγα, ένα ζεστό, φιλικό βιβλιοπωλείο με μικρό καφέ και χώρους ανάγνωσης, ο Μιχάλης Μεϊμάρης διαβάζει το διήγημά του “Σύρα–Συνέδριο–Συνωμοσία”. Δυνατές εικόνες και περιγραφές, χωρίς φιοριτούρες, στον χώρο του μαγικού ρεαλισμού. Άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.


Λυπούμαστε που χάνουμε τη βραδινή συναυλία του πρωτοποριακού ελληνικού γκρουπ drog A tek στο Μποέμ, αλλά πρέπει να πάρουμε το καράβι για τον Πειραιά. Μετά από μια τελευταία επίσκεψη στο Daidadi, ακολουθούν συγκινητικοί αποχαιρετισμοί. Ο Αλμπανόπουλος δηλώνει πως μας περιμένει τον Απρίλιο του 2007, εμείς δηλώνουμε ότι θα είμαστε και πάλι εκεί — γιατί για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά περάσαμε καλά!

Φωτόσπαθα, πολλά φωτόσπαθα!

Ο Θανάσης Τσούμας σπουδάζει κινηματογράφο στην Αγγλία και σχεδιάζει. Μπορείτε να δείτε τα στριπ του στο Comic Book Extras, και άλλη δουλειά του στο devianART.

Ετοιμάζει (με την Μελ Αργυροπούλου) ένα ντοκυμανταίρ, The NPN Theory, σχετικά με το πώς Νίνζα, Πειρατές και Ναζί μπορούν να κάνουν μια ταινία πιο ενδιαφέρουσα / ευχάριστη / διασκεδαστική. Η δεκάλεπτη έκδοση υπάρχει εδώ, με στόχο να επεκταθεί το καλοκαίρι για να εμφανιστεί σε φεστιβάλ κλπ.

Όσο για τα φωτόσπαθα, μπορείτε να βρείτε μερικές πολύ ωραίες ταινίες εδώ (σε χαμηλή ανάλυση, χωρίς Ναζί).

Καλή διασκέδαση!

Επιστροφή από το Μεθυσμένο Φεγγάρι #3

Δεύτερο Φεστιβάλ ΕΦ στην Ερμούπολη, μέρα δεύτερη. Μετά τα χτεσινά, η ενδεκάτη είναι λίγο περισσότερο πρωινή απ' ό,τι θα νόμιζε κανείς. Πάμε στο Μέγαρο Ανδρουλή, ένα καφέ σε ανακαινισμένο αρχοντικό, ψηλοτάβανο, φωτεινό, άνετο, ό,τι πρέπει για καφέ με μπισκοτάκια και φρέσκο κέηκ.

Περίπου 40 άτομα, ακούμε τον Λάζαρο Τσιομπάνη των Μίμου Άπτου να διαβάζει το διήγημα του Αλέκου Παπαδόπουλου “Οι Πύλες της Σιωπής”. Εντυπωσιακή απόδοση της σκληρής αφήγησης ενός αντιήρωα πολεμιστή σ' έναν πλανήτη-πεδίο μάχης. Δουλεμένο ύφος, μυριάδες αναφορές, δυνατές συγκινήσεις, σεξ-βία-τσαμπουκάς (λάθος, σβήσε το σεξ), καταλαβαίνετε. Άλλο ένα διήγημα για ν' αρχίσεις ευχάριστα τη μέρα σου, όπως φάνηκε και από το ενθουσιώδες χειροκρότημα.

12 μεσημέρι, και πάμε στον κινηματογράφο Παλλάς. Στο φουαγιέ υπάρχει μικρή έκθεση με ελληνικά περιοδικά εφ από τη δεκαετία του '50 μέχρι σήμερα. Παράξενα, Διαπλανητικά, Εκπληκτικά, ο Υπεράνθρωπος (Ελ Γκρέκο, Έλληνας, φυσικά), Bing Bang, μέχρι τα τελευταία Φανταστικά Χρονικά, ΕΦ-Ζ(ε)ιν κλπ κλπ.

Μπαίνουμε στην αίθουσα (πάνω από 60 άτομα), κι ο Γιώργος Κατσαβός έτοιμος με το λάπτοπ του μας παρουσιάζει την εργασία του “Σχεδιασμός του Μέλλοντος στα Αμερικανικά Pulp Περιοδικά ΕΦ”. Είδαμε διαφάνειες με εξώφυλλα από Amazing, Astounding, Galaxy κλπ, παρακολουθώντας την εξέλιξη της εικονογράφησης εφ από τη δεκαετία του '20 και μετά, με τα καίρια και καυστικά σχόλια του Γιώργου για την τεχνική αλλά και την ιδεολογία των καλλιτεχνών — και μάθαμε και ποιος ήταν ο εφευρέτης του “μπρούντζινου σουτιέν”!
Η εργασία είχε παρουσιαστεί και στην ΑΛΕΦ τον προηγούμενο αιώνα (ενθυμούμαι, το 1988... στην ΕΕΧΙ...) αλλά, αν ενθυμούμαι καλώς, μόνον κάποιοι σκληροπυρηνικοί την είχαν παρακολουθήσει... και κάποιοι έχουν εξαφανιστεί... τι μου θυμίζεις τώρα... οκ, οκ, παρασύρθηκα.

Απομεσήμερο, ο κόσμος σκορπίζεται στα γύρω μαγαζιά και τσακίζει τα λιαστά ντοματάκια με ούζα και τα σχετικά. Μερικοί(ές) πρόλαβαν κι έριξαν κι έναν υπνάκο, μάλιστα, μέχρι τις...

...Εξίμισι το απόγευμα, όπου ξαναμαζευόμαστε στο Sport Cafe της παραλίας, ένα internet cafe συν μπιλιαρδάδικο μ' ένα μεγάλο πατάρι με τεράστιες υπεραναπαυτικές πολυθρόνες. 70 άτομα αυτή τη φορά, και το πρόγραμμα λέει “πολύ μικρά διηγήματα εφ”, όπου πολύ μικρά = 500 λέξεις! Αυτό το φορμά είναι από τα αγαπημένα της εφ, αλλά και τα πιο δύσκολα, ίσως — όταν έχεις τον μεγάλο Fredric Brown, αλλά και τόσους άλλους, να έχουν προλάβει να εκμεταλλευτούν όλα τα twist (συγχωρέστε μου τα γαλλικά) και τα αναπάντεχα και τις ανατροπές, πού να βρεις εσύ την πρωτοτυπία; Εδώ σε θέλω! Όπως είπε και ο γνωστός (μου) συγγραφέας εφ Μιχάλης Μανωλιός, “Αυτό το μικρό διήγημα μου πήρε περισσότερο χρόνο από οποιοδήποτε άλλο μεγαλύτερο έχω γράψει”.

Τέλος πάντων, με δέκα διηγήματα (και αντίστοιχους συγγραφείς, συν τους ηθοποιούς που τα διάβαζαν και τους συντελεστές των άλλων εκδηλώσεων και τις συζύγους τους και τους συζύγους τους και τα τέκνα τους και σίγουρα κάποιους άλλους που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή) η εκδήλωση πήρε τον χαρακτήρα ενός συγγραφικού πάρτυ, με το οινόπνευμα να συμβάλλει στο γενικότερο πνεύμα.

Οι αναγνώσεις άρχισαν μ' ένα guest μικρο-διήγημα εκτός συναγωνισμού που έθεσε τα θεμέλια για το τι θα επακολουθούσε. Κώστας Χαρίτος, Χέντβικ Καρακούδα, Παναγιώτης Κούστας, Κασσάνδρα Αλογοσκούφη, Βάσω Χρήστου, Ντίνος Χατζηγεωργίου, Μιχάλης Μανωλιός, Τέτη Θεοδώρου, Δημήτρης Σπυρίδωνος, Θύμιος Τζάλλας-Νίκος Αλμπανόπουλος (από κοινού) κατέθεσαν αυτοπροσώπως ή δι' αντιπροσώπου (η θεατρική ομάδα Μίμου Άπτου και πάλι έβαλε το χεράκι της) σπαράγματα ψυχής (πάντα ήθελα να το πω αυτό, αλλά χωρίς να μου κάνουν πλάκα), ψήγματα φαντασιακών σπαραγμών (κι αυτό), λεκτικές μετουσιώσεις ονειρωκτικών εικασιών και τα σχετικά.

Χωρίς πλάκα, περίμενα να χαθούν τα διηγήματα όπως θα έπεφταν έτσι μαζεμένα, αλλά όχι, το τελικό αποτέλεσμα ήταν παραπάνω από ικανοποιητικό.

Αλλά η ώρα περνά, υπομονετικέ αναγνώστη, και καλύτερα να συνεχίσουμε με περισσότερες λεπτομέρειες αργότερα...

(συνεχίζεται...)

ΑΛΕΦ 4-6-2004

Η Αθηναϊκή Λέσχη Επιστημονικής Φαντασίας σάς καλεί την Κυριακή 4 Ιουνίου 2006 και ώρα 20:30 στην Αίθουσα Κασίων (3ης Σεπτεμβρίου 56, στο 2ο όροφο) στην προβολή της ταινίας Phase IV.
Πρόκειται για μια ταινία του 1974 σε σκηνοθεσία Saul Bass και σενάριο Mayo Simon (Futureworld, 1976).
Μια παράξενη συγκυρία προκαλεί την ανάπτυξη νοημοσύνης σε κάποιες φωλιές μυρμηγκιών. Η εξέλιξή τους περνά γρήγορα από τη μια φάση στην επόμενη, ενώ ταυτόχρονα μια επιστημονική ομάδα τα παρακολουθεί...
Παίζουν: Michael Murphy, Nigel Davenport, Lynne Frederic

Επιστροφή από το Μεθυσμένο Φεγγάρι #2

Είναι Παρασκευή απόγευμα στην Ερμούπολη, και συνεχίζουμε από το προηγούμενο post.
Έχουμε δει το μαγικό, δυνατό βίντεο Planet του Άγι Κελπέκη σ' έναν μισογκρεμισμένο χώρο του κτηρίου Κορνηλάκη, κι ο Νίκος Αλμπανόπουλος λέει το πρώτο “φεύγουμε για την επόμενη εκδήλωση”. Γέλια από τους περσινούς, σκέψεις “Ωχ, αρχίσαμε κιόλας να τρέχουμε!”

Πηγαίνουμε στο Cube, ένα καφέ στην πλατεία Μιαούλη σε σχήμα κύβου (όπως είναι φυσικό), με παταράκι Γ σε στυλ θεωρείου. Έχει πάει 8 η ώρα, και γύρω στα 35 άτομα ακούμε την Μαρία Αλεξάκη της ομάδας Μίμου Άπτου να διαβάζει το διήγημα του Γιάννη Στάγκου “Νακαμούρα Αγαπημένε”. Ό,τι πρέπει για Παρασκευή απόγευμα, ένα διήγημα με τη γνωστή πολιτική ευαισθησία του Στάγκου, μια Αμερικανίδα ιαπωνικής καταγωγής σε στρατόπεδο συγκέντρωσης τύπου Γκουαντανάμο, σ' ένα κοντινό μέλλον (Δ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος; Β΄ Ψυχρός Πόλεμος; Α΄ Οικονομικός-Χρηματιστηριακός Πόλεμος; Τέλος πάντων, πιάνετε το νόημα). Διαβάστηκε άψογα, χειροκροτήθηκε και συζητήθηκε — πιο πολύ αργότερα, γιατί τότε ο Νίκος είπε “αρχίζουν οι ταινίες”.

Φεύγουμε για το Πνευματικό Κέντρο, που ευτυχώς είναι πολύ κοντά. 7 ταινίες επιστημονικής φαντασίας μικρού μήκους από Έλληνες σκηνοθέτες. 120 άτομα, ρεκόρ για την αίθουσα, κι οι ταινίες η μια καλύτερη από την άλλη.

(Από το Goal του Γιάννη Βεσλεμέ)

Κολλητά, στις 10 το βράδυ η συναυλία τζαζ με το τρίο Out to Lunch στο Απόλλων.
Εκεί κι αν έγινε το αδιαχώρητο. Το θέατρο γέμισε, και πάρα πολλοί δεν μπόρεσαν να μπουν. Μεγάλο μέρος της αθηναϊκής αντιπροσωπείας δείπνησε στο Πέτρινο (χωρίς μαϊντανοσαλάτα, προς μεγάλη απογοήτευση του Παναγιώτη... γκρρρρ...) κι έτρεξε ένα λεπτό πριν από τα μεσάνυχτα στην παραλία...


...στο παγωτατζήδικο Daidadi, για την πρεμιέρα του φετεινού παγωτού του φεστιβάλ, του Deep Cake Nine! Αντάξιο του περσινού Space Cookie, που είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν κι όσοι δεν είχαν έρθει την πρώτη φορά. Μεγάλο σουξέ, τεράστια ουρά ώς τη μία, κι ο Paolo (ο καλλιτέχνης-δημιουργός του παγωτού) με την επίσημη κατάλευκη ζαχαροπλαστική του μπλούζα και το σημαιάκι της Ιταλίας στο πέτο, γνήσιος τρελός επιστήμονας αριστουργηματικής B-movie.


Στα υπαίθρια τραπεζάκια, συζητήσεις και γνωριμίες. Δεν έλειψαν οι εκπλήξεις.

(“Ωχ, αυτή είναι η γυναίκα του Κατσαβού!” © mman)

—Τέλος πρώτης μέρας—
(συνεχίζεται...)

Ο αριθμός του Θηρίου υποτιμήθηκε (7,5%)

Πολλή φασαρία γίνεται τελευταία για την “αποκαλυπτική” ημερομηνία 6-6-2006, που την συνδέουν με τον αριθμό του Θηρίου. Στην πραγματικότητα, όμως, σύμφωνα με τον πάπυρο LVI 4499 από τους παπύρους του Οξυρύγχου, όπου υπάρχει το παλαιότερο γνωστό απόσπασμα της Αποκάλυψης (τέλη 3ου - αρχές 4ου αιώνα), ο πραγματικός αριθμός του Θηρίου είναι 616 (χις΄) και όχι 666 (χξς' ). Αυτό σημαίνει πως η επίμαχη ημερομηνία ήταν η 6η Ιανουαρίου — ή, κατά το αμερικανικό σύστημα, θα είναι η 1η Ιουνίου (6/1/06).
Κρίμα που πάνε χαμένες τόσες μονογραφίες περί barcode, χαράγματος κοκ.
Άσε που δεν μου βγάζεις από το μυαλό ότι με το XIC ο Ιωάννης εννοούσε τα αρχικά κάποιου...