Επιστροφή από το Μεθυσμένο Φεγγάρι #3

Δεύτερο Φεστιβάλ ΕΦ στην Ερμούπολη, μέρα δεύτερη. Μετά τα χτεσινά, η ενδεκάτη είναι λίγο περισσότερο πρωινή απ' ό,τι θα νόμιζε κανείς. Πάμε στο Μέγαρο Ανδρουλή, ένα καφέ σε ανακαινισμένο αρχοντικό, ψηλοτάβανο, φωτεινό, άνετο, ό,τι πρέπει για καφέ με μπισκοτάκια και φρέσκο κέηκ.

Περίπου 40 άτομα, ακούμε τον Λάζαρο Τσιομπάνη των Μίμου Άπτου να διαβάζει το διήγημα του Αλέκου Παπαδόπουλου “Οι Πύλες της Σιωπής”. Εντυπωσιακή απόδοση της σκληρής αφήγησης ενός αντιήρωα πολεμιστή σ' έναν πλανήτη-πεδίο μάχης. Δουλεμένο ύφος, μυριάδες αναφορές, δυνατές συγκινήσεις, σεξ-βία-τσαμπουκάς (λάθος, σβήσε το σεξ), καταλαβαίνετε. Άλλο ένα διήγημα για ν' αρχίσεις ευχάριστα τη μέρα σου, όπως φάνηκε και από το ενθουσιώδες χειροκρότημα.

12 μεσημέρι, και πάμε στον κινηματογράφο Παλλάς. Στο φουαγιέ υπάρχει μικρή έκθεση με ελληνικά περιοδικά εφ από τη δεκαετία του '50 μέχρι σήμερα. Παράξενα, Διαπλανητικά, Εκπληκτικά, ο Υπεράνθρωπος (Ελ Γκρέκο, Έλληνας, φυσικά), Bing Bang, μέχρι τα τελευταία Φανταστικά Χρονικά, ΕΦ-Ζ(ε)ιν κλπ κλπ.

Μπαίνουμε στην αίθουσα (πάνω από 60 άτομα), κι ο Γιώργος Κατσαβός έτοιμος με το λάπτοπ του μας παρουσιάζει την εργασία του “Σχεδιασμός του Μέλλοντος στα Αμερικανικά Pulp Περιοδικά ΕΦ”. Είδαμε διαφάνειες με εξώφυλλα από Amazing, Astounding, Galaxy κλπ, παρακολουθώντας την εξέλιξη της εικονογράφησης εφ από τη δεκαετία του '20 και μετά, με τα καίρια και καυστικά σχόλια του Γιώργου για την τεχνική αλλά και την ιδεολογία των καλλιτεχνών — και μάθαμε και ποιος ήταν ο εφευρέτης του “μπρούντζινου σουτιέν”!
Η εργασία είχε παρουσιαστεί και στην ΑΛΕΦ τον προηγούμενο αιώνα (ενθυμούμαι, το 1988... στην ΕΕΧΙ...) αλλά, αν ενθυμούμαι καλώς, μόνον κάποιοι σκληροπυρηνικοί την είχαν παρακολουθήσει... και κάποιοι έχουν εξαφανιστεί... τι μου θυμίζεις τώρα... οκ, οκ, παρασύρθηκα.

Απομεσήμερο, ο κόσμος σκορπίζεται στα γύρω μαγαζιά και τσακίζει τα λιαστά ντοματάκια με ούζα και τα σχετικά. Μερικοί(ές) πρόλαβαν κι έριξαν κι έναν υπνάκο, μάλιστα, μέχρι τις...

...Εξίμισι το απόγευμα, όπου ξαναμαζευόμαστε στο Sport Cafe της παραλίας, ένα internet cafe συν μπιλιαρδάδικο μ' ένα μεγάλο πατάρι με τεράστιες υπεραναπαυτικές πολυθρόνες. 70 άτομα αυτή τη φορά, και το πρόγραμμα λέει “πολύ μικρά διηγήματα εφ”, όπου πολύ μικρά = 500 λέξεις! Αυτό το φορμά είναι από τα αγαπημένα της εφ, αλλά και τα πιο δύσκολα, ίσως — όταν έχεις τον μεγάλο Fredric Brown, αλλά και τόσους άλλους, να έχουν προλάβει να εκμεταλλευτούν όλα τα twist (συγχωρέστε μου τα γαλλικά) και τα αναπάντεχα και τις ανατροπές, πού να βρεις εσύ την πρωτοτυπία; Εδώ σε θέλω! Όπως είπε και ο γνωστός (μου) συγγραφέας εφ Μιχάλης Μανωλιός, “Αυτό το μικρό διήγημα μου πήρε περισσότερο χρόνο από οποιοδήποτε άλλο μεγαλύτερο έχω γράψει”.

Τέλος πάντων, με δέκα διηγήματα (και αντίστοιχους συγγραφείς, συν τους ηθοποιούς που τα διάβαζαν και τους συντελεστές των άλλων εκδηλώσεων και τις συζύγους τους και τους συζύγους τους και τα τέκνα τους και σίγουρα κάποιους άλλους που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή) η εκδήλωση πήρε τον χαρακτήρα ενός συγγραφικού πάρτυ, με το οινόπνευμα να συμβάλλει στο γενικότερο πνεύμα.

Οι αναγνώσεις άρχισαν μ' ένα guest μικρο-διήγημα εκτός συναγωνισμού που έθεσε τα θεμέλια για το τι θα επακολουθούσε. Κώστας Χαρίτος, Χέντβικ Καρακούδα, Παναγιώτης Κούστας, Κασσάνδρα Αλογοσκούφη, Βάσω Χρήστου, Ντίνος Χατζηγεωργίου, Μιχάλης Μανωλιός, Τέτη Θεοδώρου, Δημήτρης Σπυρίδωνος, Θύμιος Τζάλλας-Νίκος Αλμπανόπουλος (από κοινού) κατέθεσαν αυτοπροσώπως ή δι' αντιπροσώπου (η θεατρική ομάδα Μίμου Άπτου και πάλι έβαλε το χεράκι της) σπαράγματα ψυχής (πάντα ήθελα να το πω αυτό, αλλά χωρίς να μου κάνουν πλάκα), ψήγματα φαντασιακών σπαραγμών (κι αυτό), λεκτικές μετουσιώσεις ονειρωκτικών εικασιών και τα σχετικά.

Χωρίς πλάκα, περίμενα να χαθούν τα διηγήματα όπως θα έπεφταν έτσι μαζεμένα, αλλά όχι, το τελικό αποτέλεσμα ήταν παραπάνω από ικανοποιητικό.

Αλλά η ώρα περνά, υπομονετικέ αναγνώστη, και καλύτερα να συνεχίσουμε με περισσότερες λεπτομέρειες αργότερα...

(συνεχίζεται...)